„Drzewo życia” Terrence’a Malicka („Cienka czerwona linia”) jest zdobywcą Złotej Palmy na MFF w Cannes 2011, ale reakcja publiczności nie była jednoznacznie entuzjastyczna, film został nawet przez niektórych wybuczany. Być może sprawiła to poetyka tego obrazu, który nie jest prostą i łatwą w odbiorze narracją, ale raczej jakby strumieniem podświadomości głównego bohatera, który rozpamiętuje swoje dzieciństwo i tragiczne wydarzenie wprowadzające go na ścieżkę dorosłości.
Akcja rozgrywa się w latach 50. w Teksasie, a jej zbiorowym bohaterem jest typowo amerykańska rodzina, z surowym, wymuszającym dyscyplinę ojcem (Brad Pitt), łagodną i wyrozumiałą matką (Jessica Chastain) oraz trójką dorastających synów. Najstarszy z nich, Jack (Sean Penn w wieku dojrzałym), stanowi wiodącą postać tej opowieści, która to opowieść pokazuje jego wędrówkę od szczenięcych lat niewinności po dorosłość pełną pytań o sens ludzkiej egzystencji i wiary w Boga. Mężczyzna próbuje także uporządkować swoje relacje z ojcem, które jednak pozostają dalekie od serdeczności.
Malick przenosi na ekran wspomnienia swojego własnego dzieciństwa, w bardzo realistyczny sposób portretując codzienne życie Amerykanów w środku wielkiego nigdzie, ale te jakby dokumentalne zdjęcia przeplatane są abstrakcyjnymi obrazami ukazującymi powstanie i ekspansję wszechświata, narodziny życia i ewolucję gatunków – dość powiedzieć, że na ekranie pojawiają się m.in. dinozaury. „Drzewo życia” nie jest bowiem opowieścią o O’Brienach, ale zadumą reżysera nad istotą życia. Może chwilami ocierającą się o pretensjonalność, może głęboko zagmatwaną, ale stawiającą pytania natury egzystencjalnej (rozmowy Jacka z Bogiem).
Zagubionym w odbiorze można na pociechę powiedzieć, że nieco zdezorientowany ostatecznym rezultatem okazał się nawet Sean Penn, który powiedział, że bardziej uporządkowana narracja na pewno bardziej by się przysłużyła filmowi. Ciekawostką jest to, że pragnąc uniknąć efektów komputerowych, reżyser poprosił o ich wykreowanie weterana efektów specjalnych Douglasa Trumbulla, który tworzył je dla „2001: Odysei kosmicznej” Stanleya Kubricka, a ostatnio (ale kiedy to było!) dla „Łowcy androidów”.
ASPEKTY TECHNICZNE
Warstwą artystyczną nie będziemy zawiedzeni. Obraz jest piękny i bardzo wysmakowany, zwłaszcza w sekwencjach kosmicznych, rodzenia się życia, w których kolorowy balet chmur, planet, atomów i komórek w takt cudownej Lacrimosy Preisnera robi niesamowite wrażenie. W „Drzewie życia” spotkamy chyba całą paletę barw: pastelowe kolory sukien matki, wybujałe zieloności łąk i lasów, po których hasają chłopcy, surowy granatowo-szary koloryt firmy Jacka czy wyrazisty beż nadmorskich skał. Jest ostro i kontrastowo tam, gdzie ma być, choć w dużym procencie zdjęć zbliżeń ludzkich twarzy zastosowano dosyć mocną, lekko oniryczną poświatę.
Dźwięk zwyczajny w sekwencjach obyczajowych i bardzo ciekawy w sekwencjach, by tak rzec, kosmicznych. W końcu stworzenie świata musiało mieć odpowiednią… basową oprawę. I subwoofer faktycznie ciągnie te przeciągłe pomruki, kończąc je głębokim echem w tyłach. W tyłach gości również klasyka, i ta grana z takim upodobaniem przez ojca z płyt, i ta ilustrująca fabułę. W tym skąpym w dialogi filmie (dominują właściwie monologi Jacka) pełni niepoślednią rolę.
BONUSY
Tylko zwiastuny.
ren / veroika
Premiera DVD: 21.11.2011
CIEKAWOSTKI – CUDOSCENA
|
