Nie da się zaprzeczyć, że Francuzi celowali niegdyś w dobrych kryminałach, a i teraz co parę lat stać ich na to, by nas znów czymś nowym zaskoczyć. Na tę niespodziankę w pierwszej dekadzie XXI wieku przyjdzie nam jeszcze chwilę poczekać, bo „W imieniu prawa” raczej nie jest filmem, który wniesie do historii kina coś nowego, wręcz przeciwnie – jest przykładem obrazu, który dosyć wiernie nawiązuje do tradycji, a co więcej, ściśle trzyma się ustanowionych kiedyś reguł gatunku.
Fabuła jest dosyć standardowa. Troje policjantów dostaje zgłoszenie o zakłócaniu ciszy zbyt głośną muzyką. Kiedy usiłują przywołać lokatora do porządku, naćpany chłopak zabija jednego z nich. Sam zostaje przez nich postrzelony. W jego mieszkaniu policjanci znajdują dziwne fluorescencyjne tabletki, które jednak potem w tajemniczy sposób giną na komisariacie. Wkrótce okazuje się, że postrzelony narkoman jest synem wpływowego polityka, który zrobi wszystko, by sprawa nie wyszła na jaw. Policjanci dostają odgórny nakaz, żeby strzelaninę uznać za nieszczęśliwy wypadek, co więcej – to oni zostaną oskarżeni o nadużycie broni... Jedynym sposobem, by dowieść prawdy i pozostać w policji, jest dotarcie do dilera, który rozprowadza ów morderczy narkotyk znany jako sphinx. Julie i Simon muszą wniknąć do narkotykowego świata jako dilerzy.
Jak to zwykle bywa, tu właśnie kończy się praworządność i poszanowanie prawa nawet dla jego stróżów, bowiem cel wymaga równie bezwzględnej postawy jak ta, którą przejawiają adwersarze, np. usunięcia z drogi ludzi, którzy mogliby pokrzyżować plany... Pytanie tylko, jaką cenę się za to płaci, bo jakąś na pewno... Nic dziwnego, że od razu pojawia się ów ton nawiązujący do mocno psychologizujących kryminałów z lat 60., w których zbrodnia miała jeszcze jakiś wydźwięk moralny i pociągała za sobą reperkusje, a jeśli nie – to przynajmniej ofierze należała się sekunda ciszy. „W imieniu prawa” nie zachwyci więc młodego pokolenia, dla którego jatka filmowa jest chlebem powszednim, ale widzowie nieco starsi docenią zarówno bardzo dobre aktorstwo, jak i solidną, trzymającą w napięciu, intrygującą opowieść. To, co w tym filmie może razić oba pokolenia, to na pewno częściowy brak logiki postaw głównych bohaterów. Doświadczeni policjanci powinni wszak wiedzieć, że np. będą śledzeni przez bandziorów i trzeba trochę więcej, by tamci uznali ich za partnerów w bądź co bądź podejrzanym interesie. Dziwne jest też, że oni sami dają się zaskoczyć, a bandziory tak szybko im wierzą. No i ta amnezja Julie – policjantki, która ma kłopot z poskromieniem jednego nieuzbrojonego osiłka! Byleby tylko efektowniej móc go potem zadźgać...
ASPEKTY TECHNICZNE
Utrzymanemu przeważnie w niebieskawo-granatowawym zimnawym kolorycie obrazowi żywości nadają sceny nocne rozgrywające się w pulsujących czerwonymi i żółtymi neonami i światłami dyskotekach. Przeważnie jednak obraz jest dosyć ciemny i dosyć stonowany, z głębokimi jak smoła czerniami. Ostrość bardzo dobra w scenach dziennych, z tendencją do lekkiego zmiękczenia w nocnych. Kontrast mógłby być nieco bardziej podkręcony. Z usterek tylko szemranie tła, ale sporadyczne (pomieszczenia).
Dźwięk, poza scenami na dyskotekach czy walkami, niemalże „obyczajowy”. Tyły pracują w tych poprzednich na najwyższych obrotach, a zarówno dyskotekowy trans, jak i strzelaniny, czy finałowy wybuch w laboratorium, podbijane są basami. Aha, no i godny zapamiętania jest, oryginalny jak na kryminał, motyw muzyczny towarzyszący napisom początkowym i końcowym.
BONUSY
Zwiastuny.
veroika
Premiera DVD: 1.08.2011
|
