Film idealnie trafił w swój czas – wszak przepowiednia Majów głosi, że w grudniu czeka nas zagłada (chyba że kupimy bunkier, zrobimy zapasy, wynajmiemy miejsce w schronie za 50 tysięcy dolarów od osoby itp.; na miejscu gości od marketingu ogłaszałbym takie końce świata od teraz co roku). Lorene Scafaria nie nakręciła jednak ponurej wizji zagłady w stylu Larsa von Triera – jej obraz niesie w sobie spory ładunek… optymizmu.
Dodge jest nudnym jak flaki w oleju agentem ubezpieczeniowym. Nic dziwnego, że kiedy w wiadomościach podana zostaje wiadomość o rychłym uderzeniu w Ziemię asteroidy Matylda i końcu świata za mniej więcej trzy tygodnie, jego żona opuszcza go w pośpiechu, aby jeszcze zakosztować uciech życia z kimś bardziej rozrywkowym. Dodge, który ma świadomość, że nie osiągnął w życiu tego, co chciał, a i prawdziwa miłość chyba przeszła mu koło nosa, zamyka się w swym mieszkaniu i próbuje normalnie żyć, śledząc w telewizji i przez okno szaleństwa innych. A dzieje się sporo: orgie, wspólne modły, grabieże, zamieszki, domorośli prorocy, wybrańcy… Pewnego dnia do jego domu puka sąsiadka Penny, przynosząc mu list, który listonosz przez pomyłkę wrzucił do jej skrzynki. To list od dawnej miłości Dodge’a, donoszącej, że jest już rozwódką i jakoś wciąż o nim myśli. Dodge i Penny ruszają w podróż przez ogarnięte amokiem USA, by ją odnaleźć. W międzyczasie rodzi się między nimi przyjaźń, a może i coś więcej…
Początek jest gorzki, środek bardzo zabawny – świetne scenki prezentujące różnych nawiedzeńców próbujących przygotować się na nadejście apokalipsy lub szukających sposobu, by ją przetrwać – finał zaś, niestety, nieco przesłodzony. Ale i tak jest bardzo dobrze: to z jednej strony komedia romantyczna, z drugiej ostra satyra, a nad całością unosi się mgiełka filozoficznej rozprawy nad samotnością (co świetnie podkreśla smutna, zgnębiona twarz grającego Dodge’a Steve’a Carella). Powstała skromna w sumie opowieść o poszukiwaniu szczęścia, a w zasadzie ostatniej szansy na szczęście. Świeże to i ożywcze, a także zmuszające do refleksji – połączenie jakże rzadkie we współczesnym kinie. I za tą świeżość wyróżnienie!
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz porządny, choć jego jakość nie wyrasta ponad przeciętność. Ostrość lekko zmiękczona, zarysy postaci i przedmiotów, zwłaszcza w scenach wieczornych, są bardzo łagodne. Kontrast raczej płytki. Kolory ładne, dosyć żywe, dużo łagodnych pasteli i jaskrawych zieleni. Nieco przejaskrawiono odcienie skóry, które momentami są zbyt pomarańczowe.
Świetna ścieżka dźwiękowa nie dziwi, bo jednym z przedmiotów-bohaterów filmu jest płyta winylowa, a tym samym muzyka na niej zapisana. Szkoda trochę, że nie dobywa się jakoś dynamiczniej z tyłów, bo słychać ją tam głównie na przyjęciu i w przyjaznej knajpie. W tyłach goszczą też odgłosy demolki podczas zamieszek w mieście.
BONUSY
Tylko zwiastuny nie uległy zagładzie.
Jan / veroika
Premiera DVD: 5.12.2012
|
