W labiryntach paryskiego metra mieszka sporo dziwaków, a wśród nich Fred. Aby mieć z czego żyć, kradnie, dlatego musi unikać patrolujących teren metra policjantów. Pewnego razu okrada zamożną Helenę – zabiera ważne dla niej dokumenty, za których zwrot żąda dużej sumy pieniędzy. Niezależnie od tego twierdzi, że się w niej zakochał.
Nie wiemy nic o Fredzie – ani kim jest, ani dlaczego żyje w metrze i od jak dawna, wiemy, że przed kimś uciekał, ale nie wiemy przed kim. Znamy tylko jego marzenia – mieć swój zespół muzyczny i ożenić się z bogatą kobietą. O Helenie również niewiele wiadomo, oprócz tego, że jest samotna w małżeństwie i nie lubi snobistycznych przyjęć. Spotykając się kilka razy Fred i Helena stają się sobie w pewien sposób bliscy. Przemierzając podziemne korytarze wraz z Fredem, poznajemy innych, nie mniej oryginalnych, mieszkańców metra: wrotkarza, sprzedawcę kwiatów, perkusistę i pozostałych.
„Metro” będzie się podobać wszystkim, którzy w jakiś sposób odstają od otoczenia, lubią czuć się wolni, robią tylko to, co sami uważają za słuszne, obojętnie, jakie jest na ten temat zdanie innych. Pokazujący właściwie tylko wycinek zdarzeń, niemający jasnego początku ani jednoznacznego zakończenia film zyskał rzesze fanów właśnie dzięki postaci głównego bohatera (w tej roli bardzo dobry Christopher Lambert). Nie ma w „Metrze” żadnego morału, jakiejś kropki nad i czy puenty. Nie wiadomo, czy główny bohater się czegoś nauczył i czy w ogóle miał się czegoś nauczyć.
Nastrój filmu w dużym stopniu buduje świetna muzyka Erica Serry, bardzo energetyczna, i zdjęcia. Właściwie oprócz początku brak w nim naturalnego światła słonecznego, z większości kadrów wieje chłodem obskurnych, a w najlepszym wypadku bezosobowych, tuneli i zaułków metra. Kolory są chłodne, nieprzyjemne.
Nie można odmówić Bessonowi poczucia humoru, jaśnieje nim zwłaszcza postać komisarza policji, choć z pozoru wcale na to nie wygląda.
„Metro” wchodzi w skład kolekcji filmów Luca Bessona wydanej przez Monolith Video.
ASPEKTY TECHNICZNE
Z uwagi na miejsce akcji ujęcia są ciemnawe (wtedy niekiedy pojawia się ziarno) lub oświetlone bladym, nieprzyjemnym światłem lamp jarzeniowych. W ich świetle wszystkie kolory wydają się chłodniejsze, niż są w istocie. Chłód bije z odbijających sztuczne światło jasnoszarych posadzek i niebieskawych lub szarych ścian korytarzy. Metaliczne powierzchnie ruchomych schodów czy poręczy wydają się wręcz zimne. Mieszkanie Heleny to delikatne pastele, jednak niesprawiające wrażenia przytulności wnętrza, a kuchnia – przeważnie najcieplejsze i najbardziej swojskie miejsce w każdym domu – wygląda jak wnętrze lodowca albo laboratorium: biel, metal, rozproszone błękitne światło i do tego jasnozielone winogrona. Ostrość obrazu jest średnia, tak jak kontrast, w ciemnych zakamarkach metra nikną szczegóły.
Jeżeli chodzi o ścieżkę w Dolby Digital 2.0, to z obu głośników przeważnie dobiega to samo, jedynie pod koniec filmu, w czasie próby zespołu muzycznego słychać, że głos jednego z bębenków dobiega wyraźnie z prawej, a drugiego z lewej. Najgłośniejsze i najbardziej dynamiczne są sceny początkowego pościgu samochodowego zakończonego wybiciem szklanych drzwi oraz wysadzenie sejfu przez Freda. Pozostałe są typowe dla metra – przetaczanie się wagoników, odgłosy kroków na kamiennej posadzce, syk otwierania się drzwi itp.
BONUSY
Jest jeden zwiastun.
itk
Premiera DVD: 23.11.2011 |
