Anglia, miasteczko Cranford, sierpień, rok 1844. Po śmierci Debory jej siostra Matty poświęca się opiece nad córeczką swej ciężarnej służącej, małą Tilly. Kiedy jej matka umiera, ojciec dziecka – z braku pracy – jest zmuszony jechać za chlebem do miasta i wziąć ze sobą córeczkę, co Matty bardzo przeżywa. W tym samym czasie umiera również lady Ludlow, która nie zgadzała się na puszczenie przez jej ziemie kolei. Inne zdanie ma jej wyrodny syn, który, chcąc spłacić długi, odsprzedaje ziemie. Wydaje się, że już nic nie stoi na przeszkodzie „ucywilizowania” Cranford, gdy na scenę wkracza pan Buxton, do którego należy część ziem i który wbrew opinii jego syna, mającego inżynierskie ciągoty Williama, widzi w kolei szansę na rozwój miasteczka. Surowy i konserwatywny ojciec nie pochwala również zaręczyn jedynaka z Peggy, dziewczyną o niższym statusie społecznym, błyskotliwą, ale zahukaną w domu rządzonym przez apodyktyczną matkę, liczącą się jedynie ze swym synem.
Kontynuacja serialu BBC „Panie z Cranford”, opartego na motywach trzech powieści Elizabeth Gaskell (1810-1865), ma te same walory co pierwsza część. Jest w nim wszystko, co być powinno, do stworzenia rasowego melodramatu (przynajmniej jeśli chodzi o wątek miłości Williama do Peggy), ale ponieważ pisarka miała nieco socjologiczne ciągoty, więc i serial jest świetną galerią ludzkich postaci, tak dobrze namalowanych (a potem i zagranych), że nawet najbardziej epizodyczna postać ma w sobie więcej życia i indywidualizmu niż niejeden współczesny bohater filmów akcji.
„Powrót do Cranford” to z pewnością podróż do egzotycznych z naszego punktu widzenia czasów, w których królowały konwenanse, etykieta i konserwatyzm. Nam wolno wszystko i już nie ma się przeciw czemu buntować. Cranfordczykom nie wolno było nic, co wykraczało poza ramy dobrego wychowania, a jednak – i to jest tu najciekawsze – walczą ze swoimi uprzedzeniami i rodzinnymi tradycjami, ryzykują biedę (William) czy ostracyzm społeczny (lady Glenmire), by walczyć o swoje szczęście. Przełamują własną niechęć i strach jak śmiertelnie bojąca się kolei Matty, która dla dobra społeczności „apeluje” do opornych, by sprawdzili, czy rzeczywiście ów diabeł jest taki straszny, i sama daje temu przykład.
Fabuła filmu oscyluje pomiędzy tragedią i komedią, z przewagą jednak tej ostatniej. Wątek papugi przywiezionej przez brata Matty z Indii, z którą nie wiadomo co uczynić, i idąca za tym pomyłka pani Pole związana z klatką dla obrzydliwego ptaszyska rozkłada na łopatki (oczywiście ze śmiechu)! A występ prestidigitatora również wnosi w życie mieszkańców Cranford zabawowe wątki, nie mówiąc już o ciętych językach członkiń babskiego klubu.
W tych dwóch odcinkach aktorsko wybija się oprócz stałej obsady (Judi Dench, Imelda Staunton) również Celia Imrie w roli trzpiotowatej nieco szkockiej lady.
Serial został wydany na dwóch płytach, w książeczkowym opakowaniu umieszczonym w pudełku.
ASPEKTY TECHNICZNE
Jak na produkcję telewizyjną jakość obrazu (1.85:1) jest bardzo dobra. I na szczęście, bo dzięki temu jesteśmy w stanie zauważyć wiele detali stroju, o docenieniu mistrzowskiego wykonania nie wspominając. Eleganckie koronki, atłasy, jedwabie, hafty czy ściegi są doskonale widoczne, dając tym samym pojęcie o przepaści, jaka dzieliła ich właścicieli od ubranych w zgrzebne szare lny i wełny wieśniaków. U starszych pań w zbliżeniach widać wszystkie zmarszczki, u młodych każdy lok misternie upiętych włosów. Naturalne, zimne angielskie światło czyni obraz raczej chłodnym, dopiero we wnętrzach oświetlonych blaskiem świec obraz nabiera ciepła, choć oczywiście kosztem ostrości, która w innych scenach jest bardzo dobra. Usterek transferu właściwie nie ma, może oprócz lekkiego falowania krawędzi (otoki kapeluszy, wzory na materiale).
Dźwięk w Dolby Digital Stereo dyskretny, ale dosyć żywy. Dobrze brzmią odgłosy kolei: scena katastrofy z wybuchem i piskiem hamulców oraz miarowy stukot kół i syk wypuszczanej pary w scenie przejażdżki pociągiem cranfordzkiej socjety.
BONUSY
Nic.
veroika
Premiera DVD: 5.10.2011
CIEKAWOSTKI – CUDOKADR |
