| Boleśnie przekonuje się o tym na własnej skórze C.J. Nicholas, bohater tego remake’u czarnego kryminału Fritza Langa z 1956 roku. Żeby nie było wątpliwości – Nicholas to bohater pozytywny. To dociekliwy dziennikarz, którego zainteresowała osoba Marka Huntera, cenionego prokuratora, który właśnie kandyduje – z ogromnymi szansami na sukces – na fotel gubernatora. Nicholas jest przekonany, że Hunter manipuluje dowodami zbrodni, i zamierza to udowodnić. Podrzuca więc na miejsce zbrodni dowody świadczące przeciwko niemu samemu, trafia za kratki, skąd ma zdemaskować niecne działania Huntera względem niewygodnego oskarżonego i… ma wielkiego pecha: jego przyjaciel, który był koronnym świadkiem jego niewinności, ginie! Teraz Nicholas może już liczyć tylko na zakochaną w nim asystentkę Huntera - Ellę.
Peter Hyams („I stanie się koniec”, „Strażnik czasu”) oczywiście nie zdołał przebić Fritza Langa. Unowocześniając fabułę pozmieniał jedne rzeczy, ale drugie – mowa o metodach stosowanych w śledztwie – pozostawił i rażą one anachronicznością. Zdecydował się także na bardziej hollywoodzki finał, w którym mnożą się zaskakujące zwroty akcji, co kontrastuje z wolno rozwijającymi się wydarzeniami z wcześniejszej części filmu. Sporo do życzenia pozostawia także aktorstwo Jesse’ego Metcalfe’a (C.J. Nicholas). A Michael Douglas w roli Huntera niewiele ma do zagrania, jest zresztą typowym bohaterem drugiego planu. „Ponad wszelką wątpliwość” to kryminał zaledwie poprawny.
ASPEKTY TECHNICZNE
Dźwięk tylko chwilami dynamiczny, z reguły w tyłach niewiele się dzieje, a pierwszy raz odzywają się dopiero w scenie w kasynie (gwar, muzyka). Potem aktywne są jedynie w scenach akcji, w czasie pogoni samochodów na ulicach miasta (ryk silników, wybuch samochodu, pisk opon, klaksony) i w sekwencji polowania na Ellę w podziemnych garażu, kiedy blacha samochodu prześladowcy ze zgrzytem ociera się o betonowe filary, a opony wydają nieprzyjemny wizg.
Obraz mocno zmiękczony, zarysy postaci wtapiają się przeważnie w otoczenie, kontrast kuleje – w ciemnościach nie można rozróżnić detali drugiego planu. Poza tym bardzo wiele scen ma ciemną – brązową lub granatową – tonację kolorystyczną, w której tym bardziej „topią się” szczegóły (scena w lesie, rozmowa w sypialni, więzienie, sekwencja w biurze informatyków). Karnacja wydaje się zbyt czerwonawa. Szemranie tła dosyć intensywne.
BONUSY
Zwiastun.
Jan/veroika
Data premiery: 8.09.2011 |
Opinie użytkowników (1)
LauriTTa 2011-16-11 19:51 Odpowiedz
Film jest świetny! A Zwrot akcji nieoczekiwany i zaskakujący.