OCH, KAROL 2

Karolowi wszystko się udaje. Ma piękną narzeczoną Marysię (Małgorzata Socha), z którą mieszka w domku za miastem, odnosi sukcesy w pracy menadżera i szkoleniowca i ma też pokaźny haremik pięknych kochanek. Jego sytuację komplikuje nieco fakt, iż pierwsza z nich, infantylna Paulinka (Marta Żmuda-Trzebiatowska), zachodzi w ciążę, druga, zamężna bizneswoman Wanda (Małgorzata Foremniak), domaga się wspólnego zagranicznego wyjazdu, a trzecia, ognista singielka Irena (Katarzyna Zielińska), liczy na ożenek. Kiedy Marysia wpada na to, iż serce Karola dzieli się na cztery, planuje słodką zemstę. 

Dziwne, ale pierwszą refleksją, która uderzyła mnie po obejrzeniu filmu, była ta, że od premiery „Och, Karol” z Janem Piechocińskim minęło 26 lat i zdawać by się mogło, że jesteśmy coraz mniej pruderyjni, tymczasem dla remake’u owego filmu z Piotrem Adamczykiem można spokojnie przyjąć kategorię wiekową bez ograniczeń. Tamten mocno erotyczny film nie wahał się pokazywać pięknych kobiet jak je Pan Bóg stworzył ani czynionych z nimi intymnych sytuacji łóżkowych bez specjalnego skrępowania. Tutaj nawet przykuta do łóżka kajdankami z sex shopu bohaterka ma na sobie gorset i majtki, a druga jest odziana w markową bieliznę, przy czym nie zsunęło się jej nawet ramiączko, a na dodatek jest już po wszystkim! Tego typu potraktowanie tematu zbliża niechcący „Och, Karol 2” do komedii familijnej, skutecznie oddalając ją od erotycznej.

Karol Anno Domini 2011 też znacznie różni się od swego socjalistycznego poprzednika. Ten to typowy produkt zmiany obyczajowości, wedle której facet staje się kobiecy, bo kobiety stają się męskie. Jest więc Karol miękki jak ciepłe masło, dający się wodzić za nos, manipulować sobą i tracący swą pozycję! Owszem zdobywa kobiety umiejętnością dopasowywania się do każdej, ale jaki jest naprawdę, nie wie nawet on, od lat przyzwyczajony do zgadywania babskich zachcianek, czym trzyma je w garści… Do czasu. Trudności z powiedzeniem „nie” zaczynają blokować nawet jego radość z uprawiania seksu na hmmm... masową skalę.

Komedię zabawniejszą w dialogach niż w sytuacjach ogląda się z taką przyjemnością estetyczną, z jaką ogląda się np. reklamy, nic z nich oczywiście nie wynosząc. Bo „Och, Karol 2” to przykład „syndromu Łepkowskiej” (chyba już tak to można nazwać), który polega na kreowaniu magicznej, niemającej nic wspólnego z normalnością rzeczywistości, w której auta lśnią, niebo jest błękitne, kobiety wyglądają jak modelki, a każdego stać na apartament w centrum miasta. Najwidoczniej jednak takich filmów w naszym niezbyt optymistycznym realu nam potrzeba, bo obraz zgromadził w kinach prawie 2 miliony widzów.  

ASPEKTY TECHNICZNE

Obraz, jak przystało na bajkę, jest bajecznie kolorowy. Na kapiące pięknie nasyconymi kolorami sukienki, bieliznę i wystroje wnętrz miło się patrzy. W dodatku wszystko jest doskonale oświetlone, bo w tej Warszawie nigdy nie pada deszcz, a nawet mrok sprzyja eksponowaniu feerii barw. Każdy kadr jest pod tym kątem wymuskany, z odpowiednim kontrastem i dopracowaną ostrością. Lekkie szemranie tła (scena przy ognisku) i sporadyczne falowanie krawędzi (zagłówki łóżek) to jedyne usterki.

Dźwięk ładnie rozłożony, dosyć przestrzenny jak na komedię. W tyłach słychać szczęk sztućców podczas przechodzenia Karola przez bar, odgłosy tańca na powtórnym weselu rodziców Marysi czy szepty kobiet w snach Karola. Prawdziwie akcyjnie wypadły odgłosy leśne: rozbijające się kule do paintballa, strzelanina, z prawej strony uderza nas odgłos łopat helikoptera, z lewej jazgot broni. Generalnie w ścieżce dźwiękowej oprócz popowych przebojów chichoty, piski i westchnięcia kobiet Karola.

BONUSY

Tylko teledysk Natalii Kukulskiej „Wierność jest smutna” i zwiastun. 

veroika