| Najnowszy film Janusza Majewskiego jest jak opowiastka starszego pana o czasach jego młodości, które – jak wynika z przedstawionej tu opowieści – zapisały się w jego pamięci nie najgorzej. W osobie głównego bohatera, czternastoletniego Ludwika (Adam Wróblewski), reżyser sportretował samego siebie, chłopaka, który po II wojnie światowej emigruje z rodzicami ze Lwowa do Krakowa i tu podejmuje naukę w jednym z najlepszych gimnazjów w mieście.
Lata 1945-1947, w budującej nowy system społeczno-polityczny Polsce wiele się dzieje, ale to historyczne tło nie odgrywa w akcji poważniejszej roli. Jak każdy dojrzewający chłopak, w którym rozpoczyna się burza hormonów, Ludwik przeżywa pierwsze miłości, zalicza pierwsze doświadczenia erotyczne i poszukuje autorytetu, który znajduje w starszym o dwa lata koledze ze szkoły, powstańcu warszawskim. Co prawda w pewnym momencie bierze udział w akcji skierowanej przeciwko władzy, ale polityczne realia tamtej epoki nie wywierają na jego życie większego wpływu.
Trudno zarzucać reżyserowi, że stworzył taki film, jaki stworzył. Być może jego ambicje nie sięgały dalej poza pokazanie młodości durnej i chmurnej, scen z życia szkoły i dojrzewającego chłopaka. Ogląda się to miło, bez potrzeby angażowania emocji i intelektu, delektując się wyborową obsadą, w której znaleźli się tej miary aktorzy co Marek Kondrat, Sonia Bohosiewicz, Artur Żmijewski, Wojciech Pszoniak, Wiktor Zborowski, Marian Opania i Olgierd Łukaszewicz (nazbierało się tych gwiazd sporo!). No i jest jeszcze magiczna trąbka Tomasza Stańki. Dla pragnących odpocząć od brudów wielkiej polityki propozycja w sam raz.
„Mała matura 1947” brała udział w FPFF w Gdyni w 2010 r., na którym reżyser otrzymał Nagrodę Specjalną Jury.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz o fantastycznym kolorycie, te wszystkie odcienie brązu – głębokiego, starego i złotawego – sprawiają wrażenie patyny czasu. Bardzo to w stylu opowieści, bo pod koniec filmu ów brąz przechodzi w czerń i biel, znamionujące ostateczny koniec pewnego wieku. Kontrast bardzo podostrzony, nie ma problemów z wyabstrahowaniem detali z tła. Ostrość świetna, nie sposób, by jakiekolwiek włoski, krostki, zmarszczki i inne niedoskonałości cery umknęły naszym oczom. Zasługa to również oświetlenia, gdyż ważne sceny rozgrywają się przy odpowiednio przefiltrowanym świetle dziennym, co pozwoliło dobrze wyeksponować szczegóły. Z usterek zdarza się krzyżowanie barw (migocząca kratka czy jodełka na ubraniach) i falujące krawędzie.
Dźwięk nasycony nastrojową muzyką Tomasza Stańki i właśnie zmysłowa trąbka jest tym, co wybija się na plan pierwszy i co najbardziej zapamiętamy. Generalnie jednak ścieżka dźwiękowa jest sama w sobie dosyć żywa i bogata w odgłosy tła (bzyczenie much nad rzeką, kanonada strzałów, kroki na drewnianych podłogach czy klasowy gwar). Dialogi wyraźne, niczym niezagłuszane i co więcej – idealne pod kątem dykcji. Żadnego mamrotania czy mówienia pod nosem, a już złodziejaszek mówiący z lwowskim akcentem to prawdziwa uczta dla uszu!
BONUSY
Najważniejszym dodatkiem jest nie wymieniony ani w menu bonusów, ani na okładce płyty komentarz reżysera Janusza Majewskiego, który można włączyć jedynie wchodząc w ustawienia. Ciekawy, bo choć reżyser mówi bardzo powoli, usłyszymy interesujące informacje na temat kilku ważnych filmowych scen, opartych wszak na jego własnych doświadczeniach. Jedną z nich jest ta z Żydówką, która „rozpoznała” swoje dziecko w obcej dziewczynce, córeczce krewnej Majewskiego. Reżyser wspomina też własny erotyczny epizod korepetytora oraz to, że podobnie jak bohater wylądował na jedną noc w areszcie za udział w manifestacji na rynku krakowskim – wciąż zresztą pamięta niesione na ramionach auto z Mikołajczykiem w środku. W porównaniu z komentarzem wywiady z aktorami i reżyserem są średnio ciekawe, bo po pierwsze krótkie, a po drugie aktorzy skupiają się na omówieniu swoich postaci. Są również zwiastuny innych filmów.
ren/veroika
Data premiery: 8.09.2011
|
