Z galaktycznego więzienia ucieka Borys Bestia, którego niegdyś agent K pozbawił ręki i uwięził. By się na nim zemścić, udaje się w przeszłość, chce zmienić bieg wydarzeń i sprawić, aby jego pobratymcy opanowali Ziemię. W wyniku jego ingerencji byt agenta K zostaje wymazany z teraźniejszości. W przeszłość musi się więc udać się agent J, jedyny, który z nieznanych powodów pamięta swego partnera.
Muszę przyznać, że pierwsza część MIB nie podobała mi się w ogóle i kompletnie nie poczułam klimatu tego typu zgrywy. Natomiast, o dziwo, MIB 3 spodobali mi się o wiele bardziej, pomimo że podchodziłam do nich z dużą rezerwą. Może dorosłam (!) do facetów, a może ta część jest o wiele bardziej abstrakcyjna, lżejsza i podana w bardziej niekonwencjonalny sposób. Ciekawe jest nawiązanie do lat 60. i pomysł z młodszą wersją agenta K, który już za młodu miewa swoje dziwactwa. Zresztą wyprawa w historię daje serii nie tylko nową twarz, ale też oddech. Świetna koncepcja postaci jasnowidza Griffina, motyw z Andym Warholem jako tajniakiem czy pragnienie mleka czekoladowego jako wyznacznika pewnej sytuacji są świeże i zabawne. Poza tym odświeżono także koncepcję potworków, które w „Facetach w Czerni” zawsze zajmują naczelne miejsce. Tu aż roi się od postaci, które śmiało można by zakwalifikować jako wytwory najbardziej chorych umysłów. Ale są one bardzo na modłę lat 60., wieku strachu przed Rosjanami i ufoludków rodem z komiksów. Jest to, co u Barry’ego Sonnenfelda stałe i niezmienne: zabawne dialogi, rozpoznawalne hasła, przewrotnie sympatyczne postacie i dobrze czujący się w garniturach odtwórcy głównych ról bawiący się sytuacją i rolą.
ASPEKTY TECHNICZNE
„Faceci w Czerni” mogliby posłużyć za reklamę proszku do prania białych i czarnych ubrań. Te dwa kolory (czysta biel i głęboka czerń) tylko chwilami przełamywane są innymi. Prawdziwa feeria mocnych, wyrazistych barw dopada nas w wesołym miasteczku, gdzie Borys Bestia dopada swą pierwszą ofiarę. Pięknie, bajkowo wręcz wyglądają w porównaniu ze współczesnością lata 60., zielone przestrzenie łąk i bezkres beżowej plaży. Ostrość perfekcyjna jak sam agent K, który właściwie nie ma skazy. Kontrast podobnie znakomity (w panoramach Nowego Jorku pięknie widać niemal trójwymiarową przestrzeń).
Dźwięk oczywiście adekwatny do jakości przygód agentów, a że mają do czynienia z różnymi kosmicznymi paskudztwami, więc i arsenał wydawanych przez nie dźwięków jest dosyć duży: od pisków, ryków i zawodzeń do szeptów i charczeń. Najwięcej szumu robią jednak maszyny, w tym jazgotliwe jetpaki odrzutowe, motory na obręczach oraz rakieta startująca z przylądka Canaveral. Przemieszczanie się w czasie też ma swój ciekawy odgłos łopotania ubrania, laserowych wyładowań, odgłosów gromów, łopotania prehistorycznych ptaków itp. Fajna, bardzo charakterystyczna muzyka z dynamicznym motywem skrzypcowym. Walka wręcz na platformie też ma swoje charakterystyczne plaski uderzeń i odgłos grzmotnięcia ciała o podłoże.
BONUSY
Tłumaczone. Najważniejszym jest materiał zakulisowy „Partners In Time To: »The Making Of MIB 3«” (25 min) opowiadający o realizacji filmu, ciekawostkach, koncepcjach postaci itp. Sporo miejsca poświęca się osobie reżysera Barry’ego Sonnenfelda, na pozór wyglądającego jak nudnawy wujcio, ale będącego facetem z komediowym potencjałem dziecka. Mowa o tej samej chemii, jaka panuje między agentem J. i obiema – straszą i młodszą – wersjami agenta K. Także o kręceniu zdjęć w Los Angeles, a nie w Nowym Jorku i o innowacyjności wymyślonych na potrzeby filmu stworków nawiązujących do poetyki filmów fantastycznych lat 50. i 60. Materiałowi towarzyszy montaż gagów (4 min), zwiastuny oraz teledysk Pitbulla do filmu.
veroika
Premiera DVD: 3.10.2012 |
