Nate, Ben i Johnny są uczestnikami tajnej misji kosmicznej zorganizowanej przez Stany Zjednoczone rok po ostatnim oficjalnym załogowym locie na Księżyc. Na pokładzie lądownika statku Apollo 18 Nate i Ben szczęśliwie docierają na powierzchnię Srebrnego Globu i przeprowadzają jej badania. Nieoczekiwanie natykają się na porzucony statek Rosjan i ciało jednego z nich. Podczas próby naprawy uszkodzonego w dziwnych okolicznościach lądownika Nate zostaje zaatakowany i zainfekowany. Jedynym ratunkiem dla kosmonautów jest dostanie się na statek Rosjan, a nim na orbitę do krążącego po niej Apolla.
Film, zrealizowany w konwencji dokumentu, to skrzyżowanie Scottowskiego „Obcego – ósmego pasażera Nostromo” z „Paranormal Activity”. Kamery filmujące ludzkie poczynania rejestrują przypadkowe ruchy, podejrzane cienie, a potem ludzkie reakcje na realne zagrożenie czające się w kosmosie. Pomijając nielogiczności fabuły, które możemy złożyć na karb wymogów stworzenia odpowiedniego zaplecza przedstawianej historii (nieważkość, kwestia komunikacji z Ziemią, dźwięków na Księżycu itp.), sam pomysł na film był całkiem dobry. Jest tajemnicza misja, atmosfera klaustrofobii, zagrożenia, napięcie… ale później, gdy film zaczyna zmierzać ku przeciętnym, nieco naciąganym horrorom, robi się już bardziej banalnie. W tych samych okolicznościach bardziej baliśmy się np. genialnie pokazanych niby to wytworów chorego umysłu w „Moonie”, ale też założenie „Apollo 18” było kompletnie inne i mieli w nim straszyć realni Obcy. Poradzili sobie za to z zadaniem aktorzy, do których gry nie można mieć żadnych zastrzeżeń.
ASPEKTY TECHNICZNE
Zrealizowany w poetyce found footage film ma wszelkie cechy obrazu kręconego z ręki i z kamery przemysłowej, a przy tym cechy materiału nagranego we wczesnych latach 70. Czyli jest celowo nieczysty i ma charakterystyczne usterki. Traci ostrość, jest niestabilny, chaotyczny, krawędzie nie tylko są poszarpane, ale i ograniczone czarnymi pasami. Zdjęcia z kamer z lądownika mają charakterystyczne pasy i są czarno-białe, a właściwie szarawe w różnych odcieniach. Kolory zdjęć kręconych na Ziemi mają brązowo-pomarańczowy koloryt i bardzo płytki kontrast. Występuje cała masa brudów analogowych, których istnienie też jest oczywiście celowe: od włosów, rys, ziarna po zmiany jasności. Format obrazu też jest zresztą adekwatny, bo to jedynie telewizyjne 4:3.
Jeśli w kwestii obrazu udało się zachować jakieś wrażenie realności, to trudniej było to zrobić w sferze dźwięku, bo po pierwsze jest to Dolby Digital 5.1, a nie stereo, po drugie mocno go podrasowano w porównaniu z tym, co de facto powinniśmy słyszeć w kosmosie. Tupanie, szuranie, kroki, pisk urządzeń to wszystko gdzieś tam w tyłach majaczy dźwiękowo, co przy ciszy księżycowej jest dosyć dużą nadinterpretacją. Poza tym słychać w tyłach sporo charakterystycznych zakłóceń na łączach, które mogą być zmorą kontaktu Ziemia – Księżyc. Już w trzeciej minucie podrywa nas start rakiety, by pożegnać nas bardzo podobnym dźwiękiem pod koniec filmu.
BONUSY
Tylko zwiastuny.
itk / veroika
Premiera DVD: 27.09.2012 |
