Tak właśnie wygląda w obrazie Gabe’a Ibaneza wyspa El Hierro (czyli „Żelazo”). Jest smętna, ponura, zamieszkana przez dziwaków – cudowne wprost miejsce dla akcji dreszczowca połączonego z dramatem psychologicznym. W wysmakowanych, na przemian ocierających się o kicz bądź autentycznie pięknych kadrach opowiedziana jest historia młodej Marii, której syn zaginął na promie podczas podróży na wyspę. Wkrótce odnalezione zostają zwłoki dzieciaka, ale kobieta stwierdza, że to nie jej synek. I rozpoczyna poszukiwania na własną rękę. Mieszkańcy nie chcą jej pomagać, policja również jest dziwnie niemrawa, zaś zrozpaczoną matkę zaczynają dręczyć koszmary i wizje z udziałem zaginionego dziecka…
Scenariusz „Wyspy zaginionych” (liczba mnoga, gdyż syn Marii nie jest jedynym dzieckiem, które przepadło na wyspie) nie jest może zbyt oryginalny – to w zasadzie przeniesienie na wyspę akcji znanego filmu „Plan lotu” z Jodie Foster – ale reżyser wycisnął z materiału co się dało, umiejętnie kreując atmosferę niedopowiedzeń i budzącego się w kobiecie obłędu. Pierwsza, lepsza część filmu jest solidnym, trzymającym w napięciu thrillerem, druga to już lekko oniryczna wędrówka po zakamarkach umysłu oszalałej z rozpaczy matki. Finał może rozczarowuje, jest zbyt przekombinowany i symboliczny, ale całość ogląda się dobrze. Duża w tym zasługa operatora – niektóre sekwencje są majstersztykiem (morze chmur widziane ze szczytu).
Nie jest to dzieło tego samego kalibru co „Sierociniec” czy „Labirynt fauna”, ale Hiszpanie po raz kolejny pokazali, że przestraszyć potrafią.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz (z jego znakomitą ostrością i głębokim kontrastem) oddaje w pełni maestrię zdjęć, wydobywających z banalnej nawet scenerii całą jej podskórną, wewnętrzną grozę. Grudkowata szarość gór czy porowatość stalowej, opalizującej drobinkami srebra plaży wydaje się pulsować ukrytym życiem. Tylko czerń jest zbyt granatowa. Nie wszystkie ujęcia są ostre – niektóre, głównie te onirycznie zmiękczone, przydają wizjom Marii odpowiedniego tonu. Właściwie to każda ważna scena ma swój własny koloryt. Scena wypadku samochodowego – rdzawo-sepiowy, sceny nadmorskie (na statku, promie i plaży) są granatowo-szarawe, a w sekwencji w środku wyspy (parking z przyczepami, tunel botaniczny) przeważają lekko spłowiałe beżowości i przykurzone oranże. Słowem – wzrok dopieszczony detalami
Nie po macoszemu potraktowano i zmysł słuchu. Już kraksa ze spadającym w przepaść samochodem przygotowuje widza na niezły „uszny” seans. Odgłosy wypadku rozseparowano znakomicie, choć para idzie głównie (co oddaje dramaturgię sceny) w prawy głośnik: pisk opon, trzask pękającej stalowej barierki, rozsypująca się w proszek przednia szyba, przeraźliwy odgłos darcia metalu, trzask blachy, a to wszystko podszyte thrillerową ścieżką muzyczną z dramatyczną wokalizą, skrzypcami i leciutkimi dzwonkami chromatycznymi poprzedzającymi sam moment upadku ze skarpy. Taki poziom utrzymuje się dalej, odgłosy są zaznaczone intensywnie, basy dudnią w odpowiednich momentach, a pełna niuansów ścieżka muzyczna oddaje ducha chorobliwie zakręconej narracji.
BONUSY
7 zwiastunów.
Jan / veroika
Data premiery: 13.12.2010
CIEKAWOSTKI - "ŻYŁAM W ŚWIECIE MARII" WYWIAD Z ELENĄ ANAYĄ |
