I znów oglądamy skok, podczas którego coś poszło nie tak, jak trzeba… Grupka przyjaciół ukradła ładny pakiecik diamentów, ale przy podziale łupu jeden z nich czmycha z walizką, zabijając kolegę. Jeden z wyrolowanych, Sonny, postanawia odzyskać swoją dolę i pomścić przyjaciela. W tym celu zawiązuje sojusz z niezwykle groźnym szefem mafii. Dalej leje się krew, a w finale Sonny skonfrontowany ze ściganym będzie miał dylemat natury moralnej, gdyż za zdradą przyjaciela kryje się pewna tajemnica…
Obsada zwiastuje emocje i solidne kino akcji, jednak obietnice twórców są czcze – to nie Bruce Willis (notabene zmęczony swą rolą jak mało kiedy), a raper 50 Cent jest głównym bohaterem „Mokrej roboty”. A raperom zazwyczaj lepiej wychodzi śpiew (czy jak to zwać) niż gra aktorska, czego 50 Cent jest tutaj żywym przykładem… Na jego usprawiedliwienie trzeba jednak dodać, że nie postarali się scenarzyści (jednym z nich był reżyser), a Mike Gunther nie miał specjalnie pomysłu – a może i pieniędzy – na nakręcenie ciekawego akcyjniaka. Nie wystarczy kazać aktorom postrzelać, trzeba jeszcze umieć utrzymać równowagę między komediowością (wątek z megatrawką i rzeźnikiem) a dramatem obyczajowym (wątek skomplikowanych relacji między ojcem a synem). Wyszło z tego wszystkiego kino klasy B, nieco mdławe i pozbawione ognia, które polecić można tylko zagorzałym fanom gatunku.
ASPEKTY TECHNICZNE
Tutaj nieźle! A właściwie co tu dużo mówić – palce lizać! Obraz jest baaardzo ostry, wszystkie elementy scenografii czy charakteryzacji mają swoje ostro zaznaczone kontury. Kontrast przedni! Sporo scen ciemnych, z głębokimi jak studnia czerniami, które rewelacyjnie kontrastują z bielą śniegu czy gołębimi i srebrnymi szarościami, których paleta przeważa w filmie. Twarze bohaterów w świetle dziennym (oczywiście białych) są lekko bladawe, jakby odsaturyzowane, w innym świetle mają oliwkowy odcień. W ogóle film ma mocno stonowany koloryt i nawet krew bywa raczej bordowa. Lekkie falowanie krawędzi to jedyna usterka, obraz jest czyściutki!
Dźwięk równie imponujący. Oczywiście najlepszy w trzech kluczowych scenach. Napadu, w którym dochodzi do karambolu kilku samochodów i dominuje zgrzyt ciężkiej blachy, brzęk rozbijanych szyb samochodowych i wystawowych oraz staccato broni maszynowej, której pociski z donośnym stukotem uderzają w chodnik, budynki i samochody. Drugą tego typu sceną jest oczywiście napaść na Mię, tu odgłosy szamotaniny i łoskot rzucanego o ziemię ciała dziewczyny mieszają się z brzękiem roztrzaskujących się w drobny mak szklanych elementów wystroju pokoju (ścianki, stołu itp.). No i jeszcze ten wywołujący ciarki przeciągły chrupot kawałka szkła miażdżonego powoli w ręku ofiary. Trzecią sekwencją jest strzelanina, dźwiękowo wręcz pokazowa, z mocnymi basami, z echem rozsadzającym wręcz garaż będący areną krwawego porachunku gangów i z rykoszetem pojedynczych strzałów broni różnego kalibru. Ścieżkę muzyczną tworzą nieco odrealnione kompozycje stylowo ambientowe.
BONUSY
Zwiastuny.
Jan / veroika
Premiera DVD: 12.12.2011
CIEKAWOSTKI – CUDOCYTAT |
