| Przed premierą wszyscy zadawali sobie pytanie: jak w kinie akcji sprawdzi się islandzki twórca niskobudżetowego kina, Baltasar Kormakur, który przed laty zabłysnął swym „101 Reykjavik”. Islandczyk w „Kontrabandzie” nie zaskoczył i nie zaszokował – nakręcił po prostu naprawdę dobry, trzymający do końca w napięciu (wątek żony głównego bohatera) kryminał, z kilkoma nieoczekiwanymi, acz obowiązkowymi woltami scenariusza. Wykonał sprawną rzemieślniczą robotę i trochę szkoda, że pewnie krępował go kontrakt i presja producentów: cztery lata wcześniej, sam będąc producentem i zarazem aktorem, ten sam temat przedstawił o wiele ciekawiej w „Reykjavik-Rotterdam”, którego „Kontrabanda” jest amerykańską przeróbką…
Akcja filmu rozpoczyna się w Nowym Orleanie, a głównym bohaterem jest dawny król przemytników Chris Farraday, który zrezygnował z niebezpiecznego zajęcia na rzecz rodziny. Ale kiedy okazuje się, że jego lekkomyślny szwagier Andy, sam próbujący sił na przemytniczym polu, zawalił dostawę i jest winny sporo kasy bezwzględnemu gangsterowi Briggsowi, Chris postanawia chłopakowi pomóc. Decyduje się zdobyć kasę na spłatę długu w jedyny znany mu sposób: wyruszyć jeszcze raz na przemytniczy szlak. Dalej jest kompletowanie załogi, ciasne ładownie statku, narkobiznes, skrzynie z towarem, skrytki, ucieczki i pogonie itp., itd.
Reżyser nie poszedł w kierunku modnych podróbek „Pulp Fiction”, jego bohaterowie nie wykonują też podczas strzelania idiotycznych salt w powietrzu: „Kontrabanda” to heist movie w starym stylu, z ciekawymi bohaterami drugoplanowymi (ledwo rozpoznawalny w roli Briggsa Giovanni Ribisi i znakomity Ben Foster jako szuja Sebastian), z wyraźnym morałem (choć sam bohater zbyt moralny nie jest), opowiedziany bez udziwnień. W natłoku bezsensownych strzelanin i ekranizacji komiksów jest z pewnością miłą odmianą i pozytywnym zaskoczeniem.
ASPEKTY TECHNICZNE
Tyły chwilami bardzo solidne – odzywają się w scenach akcyjnych, gdy jest dużo do roboty. W innych raczej dyskretne, ożywają, gdy wre walka wręcz, szamotaniny, strzelaniny czy kraksy samochodowe. Wybuch wysadzonego w powietrze samochodu podbity jest efektownym basem, a strzelaniny z dużą dawką rykoszetów robią wrażenie.
Obraz jest dosyć specyficzny. Koloryt utrzymany w tonie zielonkawo-granatowawym z nieco różowawymi twarzami w zdjęciach nowoorleańskich różni się znacznie od brązowo-złotego koloru przeważającego w ujęciach panamskich. W obu jednak kontrast jest dosyć płaski, dominujące w filmie ciemności skrywają w sobie sporo detali tła. Ostrość średnia, kontury chwilami się lekko zamazują. Falowanie krawędzi (kontenery) i lekkie szemranie tła.
BONUSY
Komentarz reżysera i producenta dotyczący pracy nad filmem jest w miarę zrozumiały i ciekawy, pełen refleksji nad wiarygodnością fabuły i portretem psychologicznym bohaterów. Drugim dodatkiem jest materiał „Reality Factor” (7 min) będący wglądem w pracę kaskaderów i aktorów. Mark Wahlberg jest chwalony za to, że jako weteran filmów akcji sam dba o bezpieczeństwo swoje i partnerów, ale jazda z nim to mocne przeżycie! Giovani Ribisi wspomina, że w sporej mierze kaskaderkę wykonują sami aktorzy i o tym, że reżyser bierze aktywny udział w tym, co się dzieje, osobiście sprawdzając na przykład, jak wypadną sceny bijatyki.
Jan / veroika
Premiera DVD: 28.05.2012 |
