Dramatyzmu dodaje mu podkład muzyczny z „Godzin” Philipa Glassa, a wzniosłości kompozycje Bacha i Mozarta. Dokument opowiada o mistrzu sushi, 85-letnim Jiro Ono, właścicielu malutkiej, bo 9-osobowej, japońskiej restauracji, która w prestiżowym rankingu Michelina zdobyła aż trzy gwiazdki. Na obiad w niej trzeba się zapisywać z miesięcznym wyprzedzeniem, a złożone z 20 kawałków sushi danie kosztuje aż 1200 zł!
Dziwny to dokument, oddający hołd niezwykłemu człowiekowi, a jednocześnie opowiadający o przedmiocie jego kultu, bo takie miejsce ma sushi w jego życiu. Nam Europejczykom, trudno zrozumieć filozofię przyrządzania sushi, ideę zachowania równowagi między rybą i ryżem, to, że każdy składnik ma moment swej wyśmienitości, który tylko mistrz potrafi wyczuć, że jedzenie sushi ma wywołać stan umami, stan zachwytu, w którym milknie się, odczuwając kulinarną ekstazę. Trzeba 10 lat nauki, by móc pokusić się o przygotowanie sushi, wiedzieć, jak cienko pokroić rybę, jak długo masować (tak! tak!) ośmiornicę, by przestała być gumowata, jak docisnąć gotowany pod ciśnieniem ryż, by miał pożądaną konsystencję!
Sam Jiro uczył się tego ponad 75 lat, właściwie każdego dnia. Sushi poświęcił życie. Wyrzucony z domu przez ojca pijaka, który pewnego dnia powiedział po prostu: nie masz już domu, nie chcąc żebrać, musiał szukać sposobu na znalezienie pracy. A zdobywszy ją, praktycznie już jej nie opuścił: wstając o piątej rano i wracając do domu o 22, stał się na tyle obcy dla swych małych synów, że gdy już zdołali go zobaczyć w niedzielny poranek, biegli do mamy z okrzykiem, że jakiś obcy śpi w ich domu! To się nazywa japońska pracowitość. Synowie Jiro przejęli po nim schedę. Młodszy ma własną restaurację, starszy czeka na odejście Jiro ze stanowiska, by móc przejąć po nim restaurację. I wydaje się, że poczeka jeszcze długo, bo Jiro po przebytym zawale nie chodzi już wprawdzie samodzielnie na targ po ryby, ale dyryguje w kuchni jak za dawnych lat, wymagając tyle samo od siebie co od innych. Jeden z terminujących u niego uczniów musiał przez trzy miesiące robić omlety, by w końcu dwusetny okazał się tym, który w końcu spełnił oczekiwania Jiro. Chłopak płakał ze szczęścia!
I taka to opowieść, która podpatruje, co dzieje się w kuchni, co ma miejsce u kontrahentów Jiro i co dzieje się w restauracji, gdy goście raczeni są sushi, mającym swoje indywidualne nazwy i przyrządzanym na sposoby, które Jiro zobaczył we śnie.
ASPEKTY TECHNICZNE
Film ma strukturę dokumentu, toteż niektóre ujęcia nie trzymają ostrości i są lekko niestabilne. Postacie często tylko fragmentarycznie pojawiają się w kadrze. Drugi plan bywa mocno zmiękczony, ale pierwszy trzyma kontury, szczególnie że mamy do czynienia z detalami i zbliżeniami. W filmie przeważa koloryt drewna i rozbielonego beżu. Z usterek tylko szemranie tła.
Nie ma polskiego lektora, więc od japońskiego nie uciekniemy. I dobrze, bo intonacja gadających głów byłaby nie do oddania przez lektora! Klimat filmu tworzy znakomicie dobrana muzyka, wyznaczająca taneczny rytm montażu i dramaturgię filmu.
BONUSY
Nic.
veroika
Premiera DVD: 22.06.2012 |
