Jaka jest najlepsza zemsta za niesłuszne skazanie za napad na bank? Obrobić ten bank naprawdę! Tak przynajmniej myśli główny bohater filmu Malcolma Venville’a, tytułowy Henry. Mężczyzna podwiózł kiedyś pod bank kumpla, ten dokonał napadu, a beknął za to właśnie nieświadomy jego zamiarów Henry… Nie sypnął jednak sprawcy, dostał wyrok, opuściła go żona, a w celi poznał znanego włamywacza Maksa, który namawia go do dokonania skoku. Henry chce do banku dostać się przez tunel prowadzący z pobliskiego teatru. Aby mieć dostęp do strategicznego miejsca, musi… wziąć udział w przedstawieniu wystawianym w owym przybytku sztuki. Zaczyna grać w sztuce Czechowa, poznaje piękną kobietę, aktorkę Julię, i odkrywa, że… aktorstwo sprawia mu przyjemność!
Scenariusz przypomina nieco ten z filmu Woody’ego Allena, „Drobne cwaniaczki”. Mniej jest w nim zgrywy, więcej problematyki obyczajowej (lęk głównego bohatera przed ojcostwem), ale podobieństw jest bardzo wiele. Film nie ma jednak takiej siły przebicia i oglądanie go nie sprawia takiej radości jak w przypadku dzieła Allena. Problemem jest główny bohater – Henry w wykonaniu Keanu Reevesa to postać bez większych ambicji, trochę bez życia, ślizgająca się po powierzchni wydarzeń, mdława, niezdecydowana. Trudno komuś takiemu kibicować. Sytuację ratują ciekawe role drugoplanowe (James Caan jako włamywacz Max, Peter Stormare jako reżyser Darek czy ognista i temperamentna Vera Farmiga jako aktorka Julia) i niezłe dialogi, ale potencjał tej historii nie został do końca wykorzystany.
ASPEKTY TECHNICZNE
Pierwsze, co rzuca się w oczy, a raczej w uszy, to świetna ścieżka muzyczna, z bardzo energetyzującymi, soulowymi piosenkami Sharon Jones. Dla mnie odkrycie! A dla filmu błogosławieństwo, bo bez tych utworów byłby mocno ślamazarny. Ścieżka dźwiękowa jako taka jest bowiem dosyć cicha (jak sam bohater) i dyskretna. Bardziej intensywne dźwięki, takie, które zaznaczają swoje miejsce w przestrzeni, można policzyć na palcach jednej ręki. To na pewno basowy ryk wodospadu w scenie wieczornej przechadzki, wypadek samochodowy z wizgiem hamulców i odgłosem uderzenia ciała o blachę czy rozwalanie ściany teatru młotami i przekuwanie się do bankowego skarbca.
Kolory przygnębiające: dominują brązy, szarości, ciemne zielenie, mętne żółcie i sporo czerni. Światła w filmie też niewiele, toteż Buffalo tonie w tej nieco depresyjnej masie. W dodatku kontrast nie pomaga w uchwyceniu szczegółów drugiego planu, a lekkie zmiękczenie obrazu przeszkadza też w percepcji pierwszego.
BONUSY
Tylko zwiastuny i galeria zdjęć.
Jan / veroika
Premiera DVD: 1.03.2012 |
