SOBOWTÓR DIABŁA

Scenariusz filmu został napisany na podstawie autobiograficznej książki Latifa Yahii z 2003 roku. Latif Yahia był oficerem w armii Saddama Husajna. Pewnego dnia został wezwany do pałacu przywódcy, gdzie postawiono mu ultimatum: będzie sobowtórem syna dyktatora, znanego z brutalności Udaja albo jego cała rodzina zostanie zlikwidowana. Latif – który znał Udaja od dziecka i często słyszał głosy o ich podobieństwie – chcąc nie chcąc przyjmuje „propozycję”. Od tej pory uczy się poruszać i mówić jak Udaj, zastępuje go w niebezpiecznych eskapadach, poznaje także od kulis funkcjonowanie irackiej władzy. I coraz bardziej nienawidzi tego, którego zmuszony jest udawać. Z zemstą postanawia jednak poczekać do stosownego momentu…

„Sobowtór diabła” to mocny, trzymający w napięciu obraz ukazujący zdeprawowany świat, w jakim żył Udaj Husajn, najstarszy syn Saddama. Udaj był kobieciarzem (kobiety zaś traktował bardzo przedmiotowo i brutalnie), kochał wyścigi samochodowe, osobiście torturował więźniów i sportowców, którzy osiągali wyniki poniżej oczekiwań, często wpadał w szał i stawał się niebezpieczny nawet dla najbliższych współpracowników. Uwielbiał także pokazywać się publicznie, co z czasem przestało być bezpieczne i wymagało zatrudnienia sobowtóra… Film w warstwie psychologicznej stara się przede wszystkim pokazać rozterki, jakie przeżywa Latif zmuszony udawać kogoś, kogo nienawidzi. W podwójnej roli (jako Udaj i Latif) bardzo dobrze zaprezentował się Dominic Cooper, w ogóle obsada spisała się jak należy. Podobnie jak montażysta, operator i charakteryzatorzy. Jeśli coś budzi w tym filmie zastrzeżenia, to to, że – jak w wielu filmach biograficznych o osobach, które żyją i mają wpływ na pisanie scenariusza czy też pojawiają się na planie jako konsultanci – postać głównego bohatera wydaje się zbyt wybielona (w ogóle podział na dobrych i złych jest niemal komiksowo przejaskrawiony). Latif pokazany jest jako człek szlachetny i godny, który nie ubrudził sobie rąk i zawsze potępiał reżim Husajna. Owszem, wiele wycierpiał z rąk członków rodziny dyktatora, z drugiej strony dzięki niemu podniósł znacząco na pewien czas swój status. Czy na pewno można przez lata być częścią systemu, przyglądać się korupcji, intrygom i nieludzkiemu traktowaniu podwładnych, mieć dość eksponowane miejsce w hierarchii pałacowej i pozostać nieskalanym? Ba, nawet nie myśleć o tym, żeby wykorzystać nadarzającą się okazję i użyć życia? Mam co do tego pewne wątpliwości.

Jan

FILM – CIEKAWOSTKI