| Zbudowana w Zatoce Meksykańskiej platforma Deepwater Horizon jest wielkości małego osiedla i wysokości wieżowca. Ma wydobywać niespotykane dotąd ilości ropy, przynosząc swoim właścicielom krociowe zyski. Podczas rozruchu wydobycia dochodzi jednak do awarii, która wkrótce doprowadza do serii eksplozji i pożaru platformy.
„Żywioł. Deepwater Horizon” to oparte na autentycznych wydarzeniach kino katastroficzne z prawdziwego zdarzenia opowiadające o największej katastrofie ekologicznej XXI wieku. Do tej pory pamięta się zdjęcia plaż Zatoki Meksykańskiej lepkich od ropy i stada pozlepianych ropą, konających w męczarniach ptaków. To jednak musimy przywołać z pamięci, bo film jest dosyć wiernym (jak się zdaje) obrazem samej katastrofy, kilku godzin ją poprzedzających oraz ludzi, których dotyczyła bezpośrednio – pracowników platformy wiertniczej. Jeśli dla nas jest to katastrofa ekologiczna, dla nich była to sytuacja, w której w czasie tych kilkudziesięciu minut musieli zapewnić ewakuację jak największej liczbie osób. To właśnie ta walkę z czasem jest elementem wnoszących do filmu niesamowite napięcie (widać, że budżet nie poszedł na marne, a spece od efektów specjalnych mieli pełne ręce roboty). Służy temu wygranie motywów z utrzymaniem platformy, uruchomieniem generatorów czy odsunięciem ramienia ogromnego dźwigu, przechylającego się i zagrażającego uciekającym ludziom. Ciekawie pokazano działania zwykłych ludzi, które później nazywamy bohaterskimi podczas gdy w trakcie „dziania się” czegoś złego, to bywa naturalnym odruchem, zwykłym działaniem, które nie ma znamion czegoś przyzwoitego albo nie. Z tego też powodu film nie cierpli na syndrom patetyzmu i wzniosłości. To co się dzieje jest po prostu ratowaniem życia kumpli. Bo katastrofa pochłonęła wprawdzie życie 11 osób z liczącej 126 ludzi załogi, ale zdumiewające jest że… jedynie tylu. W filmie Petera Berga wybuch płuczki (mieszanki błota i ropy naftowej), a potem ogromny wybuch gazu sprawia, że platforma staje się żelazną, płonącą pułapką, w której metalowe elementy ranią niczym odłamki granatu, a fala błota roztrąca ludzi jak marionetki. Film dość jednoznacznie pokazuje kto zawinił takiej sytuacji? Spece z koncernu naftowego, którym wiszące nad głową i kosztujące kupę kasy widmo coraz większego opóźnienia każe niefrasobliwie podejść zarówno do szereg usterek, na których łatanie mnie ma czasu, jak i do dyskusyjnych wyników testów pomiarowych, które interpretują jako błąd pomiarowy. Za niefrasobliwość i żądzę zysku płacą zwykli, ciężko pracujący ludzie bezradni wobec wielkiej korporacyjnej machiny w osobach. Grający nafciarzy aktorzy (Mark Wahlberg, Kurt Russell) poradzili sobie z rolami w bardzo naturalny sposób – nie są ani sztuczni, ani zbytnio nie dramatyzują, grają instynktownie. I nawet reprezentującemu ciemną stronę mocy bezwzględnemu Vidrine’owi (John Malkovicha) żywioł ściera z twarzy pobłażliwy, protekcjonalny uśmiech. Dobry, mocny, trzymajacy w napięciu film, majacy w sobie sporo rzetelności dokumentu.
ASPEKTY TECNICZNE
Jak na kino katastroficzne przystało dźwięk jest oszałamiający i to niemal przez cały czas trwania filmu. Huk pomp, szum silników, trzask w krótkofalówkach, szum wody i syk ognia tworzą intensywną dźwiękową przestrzeń. Wybuch gazu dosłownie zmiata z fotela. Słuchać rozbryzgujące się na wszystkie strony stalowe i szklane fragmenty pomieszczeń, wysadzane impetem wybuchu drzwi, rury i meble ze świstem przelatują nam nad głową.
Obraz w początkowych sekwencjach jasny i żywy, w pomieszczeniach platformy oświetlonych sztucznym światłem robi się odrealniony by później ograniczać się do czerni i szarości rozświetlanych blaskiem pożarów. Ostrość bardzo dobra z dużą widocznością szczegółów. Kontrast głęboki pozwalający na wyłowienie detali tła.
BONUSY
Książeczka i zwiastuny.
Veroika |
