Minęło już 10 lat odkąd Willie ostatni raz przywdział czerwony strój, by rabować centra handlowe podczas świątecznej gorączki. Nie znaczy to, że stał się lepszym człowiekiem. Wciąż jest tym samym stale zalanym, napalonym na cudze żony, gotowym na każde świństwo typem spod ciemnej gwiazdy. Spłukany jak nigdy, bez perspektyw na sensowny zarobek, niechętnie zgadza się połączyć siły z dawnym wspólnikiem - uroczo wrednym karłem Marcusem. Tym razem plan jest ambitniejszy niż zwykłe sklepowe kradzieże. Marcus zamierza przeprowadzić skok na centralę fundacji charytatywnej. Stawka i ryzyko są wyższe niż dotąd. Tym bardziej, że do zespołu dołącza dziarska mamuśka Williego.
"Zły Mikołaj" sprzed lat był miodem płynącym na moje serce. Dla osoby, która nie znosi świątecznego zgiełku, chaosu zakupów, nerwowości unoszącej się nad marketowymi kolejkami do kas i kiczowatych familijnych produkcji, które zalewają niczym tsunami wszystkie kanały telewizyjne, "Zły Mikołaj" był powiewiem świeżości, w którym bez owijania w bawełnę pokpiwano ze wszystkiego co wymieniłam powyżej. Z Mikołajem nr 2 jednak większy kłopot. Niby pozostały wątki które śmieszyły w Jedynce. Do takich zabawnych scena na pewno należy wątek z kolejką rozwydrzonych i roszczeniowych dzieci, których Mikołaj w osobie… stawia brutalnie do pionu, czy bójka o najlepszą miejscówkę na mikołąjową żebraninę, ale to wszystko ginie. Ginie w wulgarnym potoku przekleństw, niewybrednych żartów, odzywek zabarwionych seksizmem i homofobią, kapiących od płynów ustrojowych działań typu szybki numerek koło śmietnika, wypróżnienia przy otwartych drzwiach, bekania, charkania i pierdów. To wszystko prawdę powiedziawszy jest dyskusyjnie śmieszne, a po jakimś czasie wręcz nudne.
Poza tym intryga kryminalna jest tak wciągająca jak jedzenie budyniu, a to jak się zakończy jest podobnie przewidywalne. Wiadomo że każdy bohater z głównego trio nie jest wart funta kłaków i będzie bruździć pozostałym do ostatniego tchnienia. Może dlatego tak miłą odskocznią od tego plugawego towarzystwa jest odmienny że aż miło Thurman, który zdążył wyrosnąć na otyłego, naiwnego i dobrodusznego, ale uroczego młodzieńca, czego się można było spodziewać po jego dziecięcej wersji. Pośród tych skończonych egoistów ta istota wydaje się tak nie z tej ziemi, że nawet nie zaskakuje specjalnie cudowny, anielski śpiew jaki wydobywa się z jego ust. Chemia miedzy dzieciakiem a Williem, wciąż działa i mimo siedzenia po uszy w bagnie Willi musi w końcu na własnej skórze poczuć czym jest naprawdę miłość do drugiego człowieka. Jeśli więc wcześniej nie odstręczy Was robiąca publicznie kupę Kathy Bates (żenada nr 1, 2 i 3) i dacie radę dotrzymać do końca film ma szansę nieco zyskać w ocenie. A wracając jeszcze do najlepszych momentów filmu – bo ma takowe – to dodatkowa gwiazdkę można przyznać za rozmowę Williego-Mikołąja z chłopczykiem wymieniającym jakie gry chce dostać pod choinkę. W tym jednym momencie szczerze się w Williem utożsamiłam. I jak sądzę, nie tylko ja.
ASPEKTY TECHNICZNE
Film ma dziwną kolorystykę, zamiast rażącej i nasyconej czerwieni, która powinna dominować mamy chwilami jej bordową, zazielenioną wersję. W ogóle obraz ma kiepski kontrast i marną ostrość. Detali tła nie widać zbyt wiele, a i falowanej krawędzi się zdarzało.
Dźwięk z dominantą dialogów a więc centralny, czasem z tyłów odzywają się odgłosy akcji: strzał na lodowisku, próba samobójcza, bójka Mikołajów, mikołajowa balanga, upadek do kontenera czy… przejechanie karła.
BONUSY
Wydanie typu booklet ze zwiastunami.
Veroika |
