|
W pozbawionym okien pomieszczeniu, gdzieś we Wschodniej Afryce, islamscy bojownicy przetrzymują Anglika Jamesa More’a. W tym samym czasie, na drugim końcu świata, na skutej lodem Grenlandii Danielle Flinders przygotowuje się do eksploracji dna oceanu. Myśli obojga wciąż wracają do pewnego zimowego dnia sprzed roku, kiedy przypadkowe spotkanie na francuskiej plaży przerodziło się w namiętny romans i na zawsze naznaczyło losy obojga…
„Zanurzeni” to romans filozoficzny. Historia dwojga ludzi którzy mają to szczęście zakochać się, ale też mają tego pecha że dzieje się to na chwilę przed bardzo niebezpiecznymi działaniami które podejmują. Miłość jaką nieoczekiwanie przeżywają, pomaga im mieć nadzieję i odkryć, że to jedyne dla czego warto (prze)żyć. Świat kochanków w filmie Wendersa to rzeczywistość dwojga samotnych ludzi, którym dane było odnaleźć się gdzieś na pograniczu ich światów: Dani wychodzi na chwilę z laboratorium oceanograficznego, James na chwile porzuca zabójczą Afrykę. Liczą się dla nich inne rzeczy, ona uważa że najlepiej dla ludzkości zrobi badając dno oceanu, on jest w stanie za nich umrzeć z bronią w ręku, a jednak są w stanie się porozumieć mówiąc językiem miłości, która staje się ich wspólną wiarą. Wenders jak przystało na reżysera-filozofa zadaje pytanie czy aby jedynym sposobem na porozumienie nie jest miłość, emocja posługująca się uniwersalnym dla każdego językiem. I czy nie lepszym sposobem na walkę z terroryzmem jest stworzenie świata, w którym nie straciłby on racji bytu? Zła wiara choćby w śmierć i zabijanie, pojawia się przecież wtedy, kiedy ludzie niczego nie mają i jest dla nich czymś co daje nadzieję.
Bohaterowie filmów Wendersa zawsze istnieją na jakimś znaczącym tle. Tutaj tym tłem i motywem nasyconym metaforą jest woda. Niezgłębione morska toń, czekająca na swych odkrywców to metafora czegoś czystego, nieskalanego i idealnego, pomimo mocno podkreślonego wątku zagrożenia i śmierci, która czyha na śmiałków w otchłani. Mistyczne piękno dna oceanu i natury przeciwstawiona jest brutalności ludzi wobec siebie nawzajem, którzy w imię wiary odbierają komuś życie.
Film Wendersa momentami w których następuje interakcja miedzy ludźmi przypomina jego najlepsze dzieła, momentami zbacza jednak w stronę moralizowania, ciężkiej symboliki i wtedy brak mu wewnętrznej energii. „Zanurzeni” to film dla tej części widzów, których znamionuje cierpliwość i żyłka filozoficzna, zaś skuszeni jedynie zarysem fabuły szukający w kinie mocnych wrażeń poczują się oszukani. Tak czy inaczej z dwójki filozofujących reżyserów, których filmy przyszło mi ostatnio oglądać, czyli Terrence’a Mallicka i Wima Wendersa wolę jednak filozoficzne dywagacje niemieckiego mistrza od pseudointelektualnego bełkotu Amerykanina.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz przecudnej urody. Soczysta zieleń normandzkich łąk, paskowy odcień nadmorskich klifów i paradność barw Afryki to to czego możemy się spodziewać. Sporo zbliżeń twarzy, oczu, rąk widocznych w snopach światła świadczy o porządnej ostrości i kontraście.
Dźwiękowo dzieje się sporo zwłaszcza w bardziej dynamicznych i akcyjnych sekwencjach afrykańskich. Ale i sceny podmorskie mają ciekawy dźwięk dający pojęcie o tym, co kryją głębiny.
BONUSY
Zwiastuny.
|
