ZAKLĘTE REWIRY

Zasiadając w mniej lub bardziej wytwornej restauracji, obsługiwani przez uśmiechniętych i uprzejmych kelnerów, nie podejrzewamy, co dzieje się na zapleczu. Ale dzięki filmowi Janusza Majewskiego już wiemy, a nie jest to wiedza ani łatwa, ani przyjemna, czasami może nawet odechcieć się jeść.

Co prawda akcja rozgrywa się w latach 30. W restauracji hotelu Pacyfik pracę podejmuje dobiegający osiemnastu lat Roman Boryczko. Zaczyna od zmywania talerzy, ale stopniowo wspina się na kolejne szczeble restauracyjnej kariery, będąc barmanem, pomocnikiem kelnera, a po zdaniu egzaminu kelnerem. W trakcie pracy Boryczko bywa niejednokrotnie bity i upokarzany przez kelnera Fornalskiego, obserwuje finansowe przekręty i szwindle, staje się także świadkiem osobistego dramatu kolegi, który po raz kolejny oblewa egzamin i próbuje popełnić samobójstwo. Kiedy wreszcie awansuje na samodzielnego kelnera, dochodzi do zdarzenia, które przepełnia czarę goryczy.

„Zaklęte rewiry” są ekranizacją bardzo popularnej w okresie międzywojennym powieści Henryka Worcella (właśc. Tadeusz Kurtyk), który opisał w niej swoje osobiste kelnerskie doświadczenia z okresu pracy w krakowskim hotelu Grand. Ale jego książka to coś więcej niż tylko gorzki opis niedoli młodego kelnera, to także opis konfrontacji młodzieńczej naiwności i idealizmu z brutalnym światem dorosłych – ludzi nieuczciwych, brutalnych, bezwzględnych i bez skrupułów depcących cudze szczęście. Jest to także portret społeczności bywalców wytwornych restauracji, arystokracji, wojskowych elit oraz mieszczaństwa.

„Zaklęte rewiry” powstały w koprodukcji polsko-czechosłowackiej, a zdjęcia kręcono w jednej z praskich restauracji, co pozwoliło znakomicie oddać przedwojenne realia. Film Majewskiego, uważany za jeden z najlepszych w jego dorobku, oraz aktorów w nim grających uhonorowano wieloma nagrodami, w tym na MFF w Panamie za reżyserię (Majewski), scenariusz (Pavel Hajny), aktorstwo (Marek Kondrat), Roman Wilhelmi dostał nagrodę za pierwszoplanową rolę męską na FPFF w Gdańsku, a debiutujący jako aktor Kondrat (Roman Boryczko) dostał od miesięcznika Film Złotą Kamerę.

ASPEKTY TECHNICZNE

Obraz ma swoje lepsze i gorsze chwile. W tych lepszych jest całkiem ostry, a kolory odznaczają się żywością. W gorszych kolory bledną i stają się nienaturalne, a ostrość łagodnieje. Cokolwiek by jednak powiedzieć, paleta barw jest bogata. Szczegóły widać przeciętnie, na czerniach słabo. Dużym plusem obrazu jest jego czystość, zabrudzenia nie pojawiają się, występuje za to zjawisko falowania, kilka razy zdarza się wyraźne drgnięcie kadru. Dźwięk w Dolby Digital 2.0, poprawny.

BONUSY

Brak.