|
Judith pracuje jako terapeutka/doradca w firmie kojarzącej pary. Jest młoda, piękna i bogata, ma męża, którego zna „od zawsze” i „od zawsze” o nim marzyła (razem wychowali się na wsi, przyjechali do wielkiego „złego” miasta). Wydaje się spełnieniem marzeń tych, którzy zgłaszają się do jej firmy. Ale Judith czuje się w swym związku coraz mniej szczęśliwa – mąż już nie interesuje się nią tak, jak kiedyś, zapomina o ważnych datach, przechodzi obojętnie wobec jej planów o założeniu własnej firmy… W tym momencie na horyzoncie zjawia się przystojny i bogaty biznesman Harley. Pewny siebie podrywacz szybko podbija serce Judith.
Tyler Perry, bardziej znany jako aktor, odtwórca roli rozwrzeszczanej i chamskiej Madei, nigdy wrażliwością nie grzeszył (ostatnio każdy jego występ w roli reżysera to gwarantowana nominacja do Złotej Maliny). Tak jest i tutaj – postacie są topornie ciosane, w zasadzie żadnej nie można polubić. A jeśli już, to Brice’a, pechowego męża Judith – to słodki ciapa, który popadł w małżeńską rutynę, ale można z całą pewnością zakładać, że będzie porządnym mężem i dobrym ojcem do końca dni swoich. No i nawet powalczy w końcu, wspomagany przez nawiedzone religijnie matkę i teściową (ta akurat ma zapędy sekciarskie) o powrót żony. Judith narzeka na jego ciapowatość, ale tak naprawdę sama nie robi nic, żeby pomóc związkowi, a potem zwyczajnie wybiera tego, który może jej zaoferować ekscytującą przygodę (jej zmiana nastawienia do Harleya ma miejsce tak nagle, jak przysłowiowy grom z jasnego nieba…). A Harley? Chce się zabawić, jest młody, piękny i ma kasę (niby facet od komputerów, ale nigdy go przy nich nie widzimy…); zabawi się i pójdzie do młodszej… Film gatunkowo kręci się gdzieś między melodramatem i moralitetem („Pójdziesz za to prosto do piekła!” krzyczy matka Judith), jednym i drugim kiepskiego gatunku, technicznie i aktorsko też jest przeciętniutki – już lepiej poczytać dobrą książkę albo wybrać się na spacer.
ASPEKTY TECHNICZNE
Tutaj też niespodzianek raczej nie ma. Obraz, w którym plany stronią od zbliżeń, ograniczając się przeważnie do planów średnich ma bardzo przeciętną ostrość i takiż kontrast. A że do czynienia mamy z raczej przytłumioną kolorystyką i sztucznym wieczornym oświetleniem więc generalnie niewiele kadrów ujmie nas swoją maestrią. Generalnie jest miękko i niewiele widać. Tło lekko szemrze i zafalują od czasu do czasu krawędzie.
Dźwięk przeciętny ale i charakterystyczny dla obyczaju. Tyły napracują się niewiele, płynie z nich cokolwiek w scenie na lotnisku (szum silników), w parku (głosy młodzieży) i w Nowym Orleanie, którego ulice pulsują życiem i jazzem. Basy i muzyczna dookólność pojawia się tylko w scenie w klubie muzycznym.
BONUSY
Zwiastuny.
Jan/veroika |
