Aby ją nakłonić do zmiany zdania, Razaghi wyjeżdża do Urugwaju, gdzie w małym miasteczku mieszka wdowa Caroline (Laura Linney), brat zmarłego Adam (Anthony Hopkins), kochanka Gunda Arden Langdon (Charlotte Gainsbourg) oraz partner Adama Pete (Hiroyuki Sanada).
Tradycyjnie już w przypadku filmów Jamesa Ivory’ego mamy do czynienia z ekranizacją powieści, tym razem napisanej przez Petera Camerona. Akcja dotyczy skomplikowanych, pełnych napięcia stosunków panujących wewnątrz rodziny pisarza-samobójcy, a bohaterami są ludzie nieustannie użalający się nad swoim losem. Niestety, najnowszego dzieła Ivory’ego raczej nie można zaliczyć do bardziej udanych w jego dorobku. Zdecydowanie pozostaje w tyle za „Powrót do Howards End”, że już nie wspomnę o „Okruchach dnia”. Filmowi ewidentnie brakuje napięcia, jest poza tym przeładowany nie zawsze brzmiącymi naturalnie dialogami. Można też przyjąć, że problemy jego bohaterów okażą się dla przeciętnego widza niezbyt absorbujące. Jednak zapewne znajdą się tacy, którym spodoba się jego pewna przewidywalność, ale i pewna naiwność zachowań postaci. Ten film to swoista pochwała kobiecej siły, to kobiety są u Ivory’ego silniejsze niż mężczyźni. Książka, na podstawie której powstał film, jest bez wątpienia lepsza. Na pewno jednak warto sięgnąć po ten tytuł choćby po to, żeby zobaczyć jak zawsze piękną i dostojną Laurę Linney – tu w roli wybitnej zołzy, kobiety silnej, niezależnej, ale też wiedzącej czego chce.
ASPEKTY TECHNICZNE
Bardzo dobry transfer obrazu w formacie panoramicznym. Kolory soczyste, wypełnione przeróżnej maści odcieniami żółcieni, pomarańczy, głębokich brązów, bogatych zieleni, od ciepłych po zimne. Obrazu nie pokrywa żaden szum cyfrowy. Jest świetnie skompresowany, o bardzo dobrym kontraście. Rysunek postaci jest równie dobry w zbliżeniach, co w szerokich planach. Bez wątpienia tak dobry obraz to zasługa świetnych zdjęć Javiera Aguirresarobe’a, człowieka, który zrobił zdjęcia do „Drogi”, „Duchów Goi” czy „Innych”. Niebywała plastyczność jego zdjęć nadaje filmowi niepowtarzalny urok. Dzięki nim kadry „Zagadki przeznaczenia” mają głębię i malowniczość. Świetnie prezentuje się czerń o szerokiej gamie odcieni, zestawiona z brązami zabarwionymi bordo nadaje starym, arystokratycznym wnętrzom głębię. Dzięki temu wiele urokliwych kadrów wygląda jak namalowany obraz.
Strona dźwiękowa w Dolby Digital 5.1, mimo że to film wybitnie dialogowy, bardzo spokojna, ale tylko wtedy, gdy tego wymaga akcja. Gdy trzeba, potrafi pokazać, że stać ją na wiele. Dźwięk jest wyrazisty, szczególnie świetnie prezentują się dialogi, dobiegające z kanału centralnego: czyste, o dobrej słyszalności. W plenerach rozgrywanych w ogrodzie z frontów dobiegają odgłosy ptaków czy owadów dodające scenom życia. Scena dźwiękowa jest dobrze wyważona, przestrzenna. W scenach rozgrywanych w nowojorskiej operze gwar dobiega z frontów, a z centralnego odgłosy przemieszczającej się i rozmawiającej publiczności. Jest przestrzennie i dynamicznie.
BONUSY
Tylko zwiastuny.
ren / Marcin Kaniak
|
