To drugi film cudownego dziecka kanadyjskiej kinematografii (Xavier Dolan to rocznik 1989). Stylistycznie reżyser powtarza, a wręcz kopiuje to, co można było zobaczyć w debiucie („Zabiłem moją matkę”). I ponownie urzeka świeżością. W obrazach Dolana młodzi naprawdę są młodzi, zachowują się jak młodzi, są rozkapryszeni, egocentryczni, a każda drobna tragedia to dla nich istna katastrofa.
Głównymi bohaterami „Wyśnionych miłości” są Francis i Marie, para przyjaciół, którzy nie mają przed sobą tajemnic. Pewnego dnia spotykają tajemniczego Nicolasa, chłopaka o urodzie greckiego posągu, a ponadto jeszcze inteligentnego i noszącego się modnie. Francis (który jest gejem) i Marie rozpoczynają coraz ostrzejszą rywalizację o względy nowego znajomego. Rywalizacja zaczyna stopniowo niszczyć ich przyjaźń. Sam zaś Nicolas… nie zwraca na żadne z nich większej uwagi. A może raczej zwraca ją na obie strony w równej mierze, jakby nie dostrzegając tego, że jest adorowany.
Kim jest Nicolas i dlaczego się uwikłał w ten specyficzny trójkąt – nie wiadomo. Może jest naiwny i niewinny i nie dostrzega starań adoratorów, a może wręcz przeciwnie – prowadzi wyrafinowaną grę mieszając w głowach Francisa i Marie, bawiąc się ich kosztem. Dla reżysera ta postać jest tylko papierkiem lakmusowym, który pokazuje zmiany w zachowaniach i postawach głównych bohaterów, którzy są w niego tak zapatrzeni, że pewnie zrobiliby każde głupstwo, gdyby tylko poprosił. A jednocześnie, wręcz walcząc o każdy uśmiech Nicolasa, rujnują piękną harmonię, jaka istniała między nimi.
ASPEKTY TECHNICZNE
Ostrość obrazu dobra, bez problemu widać pojedyncze włoski zarostu czy brwi, fakturę materiału kurtki bohaterki itp. Kolory, w tym karnacja aktorów, bardzo naturalne, utrzymane w nieco jesiennej tonacji, jedynie w klubie – w sztucznym oświetleniu – zielonkawe. W film wplecione są kolorowe wstawki przedstawiające w zwolnionym tempie sceny intymne – każda z nich ma inny kolor: wszystko czerwone, wszystko zielone itd. Scena na wsi intencjonalnie rozświetlona. Dobry kontrast, brudów nie widać.
Dźwięk jest tylko w Dolby Digital 2.0, ale to w zupełności wystarczy. Z większym hałasem mamy do czynienia w zasadzie jedynie na imprezach czy w klubie, poza tym ścieżka dźwiękowa to głównie rozmowy, delikatne odgłosy, szelesty ubrań, liści, cichy śpiew ptaków (zupełnie niepasujący do jesiennego lasu). Muzyka nie jest obecna cały czas, pominąwszy imprezy, pojawia się w postaci piosenek i suity Bacha w kolorowych wstawkach.
BONUSY
Brak.
Jan / itk
Premiera DVD: 10.03.2011 |
