„Back To The Past” to zaskoczenie, w dodatku bardzo pozytywne, albowiem nie spodziewałem się po Hoffmannie, na co dzień gitarzyście poznańskiego heavymetalowego Turbo, takiej wirtuozerii, otwartości muzycznej czy błyskotliwości. Okazało się, że ten gitarzysta potrafi poza rodzimym zespołem zrobić coś o wiele świeższego, jeśli nie lepszego, i tym samym pokazać, że ma bardzo szerokie muzyczne horyzonty. Oczywiście w jego nutach jest sporo Satrianiego, Vaia i pewnie jeszcze paru innych wirtuozów gitary, jednak Hoffmann nie jest ślepym naśladowcą, ale pomysłowym i inteligentnym uczniem. W jego muzyce jest wiele swobody, luzu i odważnej kreatywności, choć wiadomo, że drugim Hendrixem nie będzie i prochu nie wymyśli. Słuchając „Back To The Past” można być spokojnym, że Hoffmann nie musi niczego się wstydzić. Okazuje się, że jest on wrażliwym gitarzystą o dużej wyobraźni, który bardzo duży nacisk kładzie na plastykę grania. Słychać, że melodie takie jak „Sahara Express” maluje zróżnicowanymi dźwiękami. Sporo jego melodii mogłoby spokojnie być ścieżką dźwiękową do filmu. Gdzieś między nutami pobrzmiewa inspiracja muzyką elektroniczną w stylu Marka Bilińskiego. Jednak, gdy tego wymaga kompozycja, potrafi bez problemu zmienić nastrój z refleksyjnego na bardziej dynamiczny. Oczywiście zdarza mu się też zagrać bardziej banalne melodie jak „Delhi”.
W przeciwieństwie do wielu innych gitarzystów nie łoi na siłę rzeczy, których nie da się słuchać, nie stroszy piór i nie popisuje się wszelkimi możliwymi technikami. Nie jest showmanem, ale muzykiem, u którego ważna jest treść. Jego muzyka jest przestrzenna i słychać, że Hoffmann wraz z zespołem bawi się jeszcze tym, co gra.
Koncert znajdujący się na DVD to zapis występu Hoffmanna z zespołem z 20 lipca 2011 roku w Teatrze Śląskim imienia Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach. Muzyk zagrał recital nietypowy, gdyż promujący album „Drzewa” pochodzący z 2003 roku, czyli sprzed ośmiu lat. W jego repertuarze oprócz kompozycji z płyty „Drzewa” znalazły się nowe utwory zagrane z myślą o drugim solowym albumie, który ma się w niedalekiej przyszłości ukazać, a także kompozycja „Blue Wind” z repertuaru Jeffa Becka oraz hołd dla Gary’ego Moore’a w postaci kompozycji „Gary” otwierającej koncert. Jest więc nie tylko ostro, gitarowo, jak na klasyków przystało, ale i progresywnie jak w „Suicie drzewa”, która zamyka koncert. Okazuje się ona najlepsza, najbardziej rasowa i reprezentatywna, może dlatego że dopiero w tym utworze aktywnie popisuje się cały zespół, a nie tylko jego lider. Warto nadmienić, że jak to kiedyś bywało, tak i tu jest miejsce na solo perkusyjne. Jednym słowem, „Back To The Past” to udany koncert muzyka, który po raz kolejny udowodnił, że oprócz grania w Turbo potrafi także sprawdzić się jako wszechstronny muzyk solowy.
Jeśli chodzi o realizację samego koncertu, to jest to rzecz standardowa. Obraz nie został poddany jakiejś specjalnej obróbce kolorystycznej, a praca kamer jest typowa dla takich realizacji. Dużo dobrego od strony wizualnej robią światła.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz w formacie pełnoekranowego 16:9 w wolnych, statycznych ujęciach jest pozbawiony błędów kompresji, ale gdy tylko zaczną błyskać światła, spowija go deszcz pikseli, gubią się szczegóły, rozmywają kontury postaci, a całość rozpada się i traci płynność. To, co było zmorą poprzednich wydawnictw MMP, czyli schodkowanie linii ukośnych i falowanie krawędzi, na tym wydawnictwie zostało zniwelowane. Oczywiście do ideału brakuje, ale jest lepiej. Winą za zbyt dużą ilość artefaktów cyfrowych należy obarczyć to, że mamy do czynienia z płytą jednowarstwową. Nagranie koncertu razem z dodatkami na dysku dwuwarstwowym pozwoliłoby uzyskać lepszą jakość obrazu dzięki mniejszej kompresji.
Za to ścieżka dźwiękowa w Dolby Digital 5.1 jest tak rozplanowana, że we frontach grają gitary, a klawisze i pozostałe instrumenty odzywają się w kanale centralnym. Dźwięk jest dynamiczny, przestrzenny, a przede wszystkim czysty. Dźwięki instrumentów mają mocne, wyraziste brzmienie, a całość jest odpowiednio zharmonizowana i zsynchronizowana.
BONUSY
Najbardziej wyczerpujący jest piętnastominutowy wywiad („Interview”), który Dariusz Świtała, dziennikarz miesięcznika Metal Hammer, przeprowadza z Hoffmannem. Wywiad o tyle ciekawy, że muzyk nie analizuje każdej swojej płyty, ale zupełnie bez spinania się opowiada o karierze, pierwszej gitarze i tej ulubionej, przyszłości rocka czy o tym, czego najbardziej oczekuje od muzyki heavymetalowej.
Półgodzinny „Wojciech Hoffmann Guitar’s School” to materiał o charakterze szkoleniowym, w którym muzyk dzieli się swoimi radami i doświadczeniami na temat gry na gitarze. Rzecz o tyle przystępnie podana, że nawet laik zrozumie, o co w tym wszystkim chodzi, szczególnie że muzyk demonstruje wszystko bardzo prosto. Dopiero po takim materiale widać, że Hoffmann nie jest szpanerem na scenie, tylko muzykiem, który z rozwagą i kontrolą gra to wszystko, co słyszymy na koncertach. Warsztat dobry dla początkujących gitarzystów, ciekawostka dla zawodowców.
Pozostałe bonusy są już bardziej standardowe: biografia po polsku i angielsku, dyskografia, nie tylko solowa, ale z zespołem Turbo i Non Iron, galeria 35 zdjęć z koncertu katowickiego, tapety na komputer oraz wideoklip do „Irlandzkiego”. Do koncertu jak i dodatków dołączono angielskie napisy.
Marcin Kaniak |
