Na początku słonia w cyrku nie ma – pojawia się dopiero po pewnym czasie, a jego – a raczej jej – przybycie skomplikuje losy kilku osób, między innymi weterynarza o swojsko brzmiącym nazwisku Jankowski. Ów młodzian o imieniu Jacob studiował weterynarię, ale po śmierci rodziców i przejęciu ich domu przez bank porzucił uczelnię i ruszył w świat (są lata 30. XX wieku, a więc epoka tak zwanych hobo, czyli włóczęgów, bezdomnych najemników). Swą przystań znalazł w cyrku, gdzie zaczął opiekować się zwierzętami i je leczyć, a potem także tresować słonicę Rosie, która pod jego wpływem pokochała alkohol i komendy rzucane po polsku (ten pożal się Boże akcent Pattinsona…). Jacob na swe nieszczęście zakochał się także w żonie szefa, Marlenie. A że szef, August, należy do furiatów, chłopak wiele ryzykuje…
„Woda dla słoni” jest ekranizacją bestsellerowej powieści kanadyjskiej pisarki Sary Gruen. To pełen romantyzmu melodramat wskrzeszający magię starych wędrownych cyrków. Film uwodzi oczy swym plastycznym wyrafinowaniem i dopieszczonymi do granic możliwości kadrami – rzuca czar, ma w sobie to „coś”. Sama historia – po trochu ckliwa, po trochu dramatyczna (brutalne zachowania Augusta wobec żony), po trochu zabawna (słonica Rosie) – też ma w sobie potencjał i może się podobać. Co do aktorstwa, Christoph Waltz jako August znów jest szalonym psychopatą (i gra to samo co w „Bękartach wojny”, oczywiście o wiele gorzej, choć i tak błyszczy), zaś Robert Pattinson nie przekonuje – zbyt wymuskany, zbyt sztuczny, zbyt ładny, taki bohater z papieru, a nie z krwi i kości (i to największy minus tej całkiem udanej produkcji).
Jan |
