| Pracujący na terenie indiańskiego rezerwatu Wind River lokalny tropiciel Cory Lambert znajduje w pokrytych śniegiem leśnych ostępach zwłoki nastoletniej dziewczyny. Przed śmiercią ofiara została brutalnie zgwałcona. Na miejsce zbrodni przybywa młoda agentka FBI Jane Banner. Jest niedoświadczona, nie zna ludzi, a miejscowi nie ufają obcym, tym bardziej białym. Lambert decyduje się jej pomóc.
Bezchmurna, piękna, księżycowa noc, przez śnieżne pustkowie biegnie dziewczyna. Jest bosa i przerażona. Z offu płyną słowa… jej testament.
Te pierwsze kadry hipnotyzują widza i tak w tym filmie będzie już do końca. Kontrast między pięknem przyrody, a tragedią dziewczyny jest tak ogromny, że od razu na 100% angażuje uwagę widza. Chcemy wiedzieć skąd bosa, przerażona dziewczyna wzięła się na tym pustkowiu. Dlatego prowadzone śledztwo od razu zaczyna być naszym śledztwem i w miarę jak dochodzimy do tragicznej prawdy i poznajemy coraz bardziej przerażające szczegóły feralnej nocy jesteśmy porażeni i to nie tylko samą zbrodnią. „Wind River” to przykład filmu, w którym nie ma jakiejś niesamowitej akcji (choć adrenaliny, napięcia, brutalności, strzelaniny i trupów nie brakuje), ale punkt ciężkości nie leży po stronie akcyjności. I nie to jest jego atutem. W „Wind River” ważni są ludzie i ich fascynujące historie. Na równi zajmują nas losy drugoplanowych bohaterów, Indian przeżywających straty bliskich ukochanych osób, mierzący się z brakiem perspektyw i rozpaczliwie kultywujący dumę plemienia, jak i te pierwszoplanowe, z historię tropiciela, który musi zmierzyć się z własną żałobą, bo sprawa znalezionej dziewczyny na nowo otwiera w jego duszy niezabliźnioną ranę oraz młodej agentki, zdającej sobie sprawę, że wprawdzie przerasta ją to, co się dzieje wokół, ale nie musi sprawić, by sprawiedliwości stało się zadość.
Pomagają w tym zaangażowaniu emocjonalnym niewątpliwie świetnie dobrani aktorzy: Jeremy Renner, który już zachwycił kreacją w "Hurt Lockerze" grający twardego, wyciszonego skażonego tragedią człowieka i Elizabeth Olsen, grająca niedoświadczoną, ale brutalnie skonfrontowaną ze złem młodą kobietę, która choć krucha nie odpuści i prze do końca.
Tak jak intryguje sama historia tak sporo zdumienia niesie przesłanie tego filmu: smutek, jakim napawa widza to jak powoli ginie ludność, której choć się już nie zabija to raczej nie dba o to by odzyskała dawne znaczenie.
Już na koniec: film nie byłby tak rewelacyjny gdyby nie dopełniały go akordy pełnej szarpiących emocje wokaliz ścieżki muzycznej Nicka Cave’a i genialne zdjęcia Bena Richardsona.
ASPEKTY TECHNICZNE
Zbrodnią byłoby usterkami technicznymi zepsuć tak skończone dzieło, na szczęście nic takiego nie nastąpiło. Obraz jest krystalicznie czysty, ostry, z ograniczona gamą kolorystyczną, w której jedynymi żywymi barwami są kolorowe kurki bohaterów. Przeważa skrząca się biel w różnych odcieniach oraz głęboka czerń to to co się z niego zapamięta.
Dźwięk znakomity. Ostre brzmienie strzałów myśliwego kontrastuje z delikatnym, ale słyszalnym odgłosem kroków owiec, skrzypieniem śniegu. Czy szelestem ubrania? Ostrzejsze odgłosy to finałowa strzelanina z kanonada wystrzałów z różnego rodzaju broni i zgrzyt śniegu pod płozami grzmiących w ciszy silnikami skuterów śnieżnych.
BONUSY
Wydanie typu booklet.
veroika
|
