Film powstał na 200. rocznicę urodzin autora „Olivera Twista”, więc trudno było się spodziewać nowatorstwa i oryginalności – miało być wiernie i klasycznie. I tak też jest. Nazwisko reżysera i gwiazdy w obsadzie dawały tytułowe wielkie nadzieje, ale chyba nie do końca zostały one spełnione. Właśnie przez owo kurczowe trzymanie się pierwowzoru.
Ekranizacji „Wielkich nadziei” było sporo, więc fabułę chyba każdy kojarzy – sierota Pip jest wychowywany przez swego szwagra, kowala, żyje biednie, pracuje ciężko (i jeden, i drugi). Życie Pipa niespodziewanie odmienia spotkany uciekinier-skazaniec Abel Magwitch, któremu chłopak pomaga. Zbieg zostaje schwytany, ale po latach Pip otrzymuje z nieznanego źródła sporą sumkę, która umożliwia mu wyjazd do Londynu, studia i awans społeczny. Pip podejrzewa, że pieniądze pochodzą od panny Havisham, opiekunki Estelli, dziewczyny, którą zna od dziecka, a w której się kocha. Podejrzewa też, że panna Havisham jest przychylna ich związkowi, dlatego mu pomaga wydobyć się z nizin społecznych. Pip zrywa dawne więzy z rodziną, zaczyna obracać się w lepszym towarzystwie. I nagle okazuje się, że to były kryminalista Magwitch jest tym, który zapewnił Pipowi lepsze życie…
To typowa opowieść o dojrzewaniu i drodze do dorosłości, dodatkowo wzbogacona o wątek przemian zachodzących w moralności głównego bohatera (odejście od rodziny „dla pieniędzy i pozycji”, próby pogodzenia się z tym, że pieniądze pochodzą od byłego przestępcy). Mike Newell opowiada ją pewnie i sprawnie, dbając o najmniejsze chociażby detale i szczegóły (także te dotyczące strony wizualnej – a pod tym względem film naprawdę robi wrażenie). Z drugiej strony wszystko jest u niego poukładane, ugrzecznione – cnoty zostają nagrodzone, występki ukarane: historia dość szybko staje się przewidywalna, bohaterowie także. To ostatnie to po części wina młodych aktorów wcielających się w role Pipa i Estelli (Jeremy Irvine i Holliday Grainger) – nie czują oni klimatu dickensowskiego świata, są zbyt nowocześni, a poza tym zbyt bierni wobec zachodzących wokół nich wydarzeń. Co innego drugi plan – Helena Bonham Carter jako panna Havisham czy Ralph Fiennes jako Abel Magwitch tworzą naprawdę ciekawe kreacje. Ogólnie – nie jest źle, ale były już (i to niejedna) lepsze ekranizacje tej powieści (chociażby ta z Gwyneth Paltrow i Ethanem Hawke’em).
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz nie porazi urodą (zresztą u Dickensa byłoby to wbrew naturze), a obraz jest mniej lub bardziej ponury. Mniej – tylko w kilku momentach np. gdy akcja toczy się na plaży lub w parku, bardziej – generalnie cały czas, bo 80 procent filmu to zieloności: patyny, szmaragdy, w odcieniu butelki, oliwki, czy morza. Sporo jest ciemnych szarości i brudnych beży. Barwne, fioletowe plamki o ładnym połysku w obrazie to suknie Estelli. Biel zgaszona szarością, czerń przydymiona bielą. Być może paleta kolorów byłaby nieco żywsza, gdyby nie dosyć kiepski, płaski kontrast, który nie wydobywa żadnych głębi z materii obrazu. Ostrość bardzo przeciętna, kontury są mocno zmiękczone. Może częściowo to zabieg artystyczny, ale chyba nie do końca. Sporo szemrania tła (dach kościoła obok cmentarza czy przestrzenie londyńskich doków).
Dźwięk bardzo skromny bo tylko stereo, więc choć jest polski lektor radzimy oglądać z angielską opcja językową, bo sporo w filmie dialogów, które przecież przestrzenności nie wymagają. Klimatyczna, ale dyskretnie ilustracyjna muzyka.
BONUSY
Ładnie skomponowana książeczka z interesującymi ciekawostkami z planu i wieloma zdjęciami.
Jan/veroika |
