Urodzona na początku XX wieku piękna Adaline jako dwudziestokilkulatka ulega wypadkowi, na skutek którego przestaje się starzeć. To, co wydaje się spełnieniem marzeń o nieśmiertelności, z czasem przynosi dramatyczne konsekwencje. Adaline musi się ukrywać przed władzami, które chcą poddać ją eksperymentom. Wciąż podróżując, zmieniając tożsamość traci kontakt z najbliższymi, którzy starzeją się na jej oczach. Ta pełna przygód i dramatycznych wydarzeń podróż przez życie Adaline trwa przez niemal cały XX wiek. To życie jest interesujące, kolorowe, niezwykłe – ale także bardzo samotne. Pewnego dnia Adaline znajduje miłość, dla której warto wyrzec się nawet nieśmiertelności. Ale czy to możliwe?
To jeden z najpiękniejszych filmów o miłości i jeden z najpiękniejszych filmów o przemijaniu, starzeniu i śmierci. Ta opowieść o tej nieuchronnej części ludzkiej egzystencji ma postać prostej, ale bardzo mądrej i pełnej refleksji nad ludzkim losem opowieści. W przypadku Adaline bowiem nieśmiertelność nie jest darem, jest fatum z którym musi się liczyć i które jest jej przekleństwem. Powoduje, że nie czuje się wolna musi wszak zmieniać wciąż tożsamość, by nie wpaść w ręce służb specjalnych, które chętnie dowiedziałyby się dzięki czemu zawdzięcza młodość. Nieśmiertelność izoluje ją od prawdziwych uczuć, każąc jej nie kochać, bo miłość którą z kimś dzieli bynajmniej nie oznacza, że może dzielić z nim życie. Dla wybranka bowiem ono się skończy, a dla niej nie… By nie musieć ponownie przechodzić przez smutek utraty kogoś bliskiego Adaline wybiera samotność, ucieczkę od świata i tułaczkę. Ale to wszystko pokazane jest podobnie jak bohaterka w sposób tajemniczy, nienachalny i dyskretny. Film pełen jest poza tym pięknej baśniowej magii ot choćby w scenie, gdy Adeline nabywa owej paranormalnej właściwości. Naukowa narracja z offu komentująca to co się dzieje w jej ciele bynajmniej temu nie przeczy – raczej potwierdza fakt iż nauce blisko do magii, bo przecież życie jest swego rodzaju cudem… Taki też jest klimat tego filmu – lekko oniryczny, chwilami fantastyczny, ale niezwykle elegancki. Zdjęcia oddają atmosferę kolejnych epok w życiu bohaterki: najstarsze retrospekcje mają charakterystyczną sepiową poświatą, wojenne to specyficzny brąz, lata 50. To grzeczne kolory i stroje, lata 70. to kolorowe hippisowskie stroje.
Ogromnym atutem Wieku Adaline są aktorzy: wyważona kreacja Blake Lively w roli Adaline, cudowny Harrison Ford w roli Wiliama, którego zmysły wydają się wodzić na manowce, a do którego po latach wraca dawne uczucie i Ellen Burstyn, która pięknie sprostała roli córki starszej od matki.
ASPEKTY TECHNICZNE
Pod kątem wizualnym „Wiek Adaline” to wyrafinowana robota. Zachwyca dobór kolorów charakteryzujący poszczególne epoki. Te najstarsze mają więc koloryt brązu, sepii, prześwietlonych zdjęć z żółtawym poblaskiem, a sceny nocne – grafitowe odcienie szarości. Obraz jest chwilami lekko połyskliwy, chwilami lekko zmiękczony, w niektórych sekwencjach użyto filtrów skutkujących lekką poświatą. Kontrast bardzo głęboki, ostrość idealna oddająca najmniejsze detale.
Dźwięk interesujący, również oddający ducha epok. Bardzo dobre uprzestrzennienie dźwięków, pomimo tego że akcja toczy się na przestrzeni niemal stu lat jest chwilami tak intensywnie jak w filmach dziejących się we współczesności. Gwar przyjęć i zgiełk ulicy są ładnie uprzestrzennione, ale dosyć dyskretne. Spory power mają sekwencje wypadków samochodowych, którym ulega Adaline z basowym uderzeniem piorunów, hukiem pochłaniającej pojazd wody czy zgrzytem blachy przecinającej barierki mostu.
BONUSY
Zwiastuny.
veroika
|
