W ROLI BOGA

W jednym z nowojorskich szpitali odbywa się narada, z udziałem lekarzy, pracownika socjalnego i księdza, w sprawie zakwalifikowania pacjentów oczekujących na przeszczep serca do grup o różnym priorytecie. Jednym z oczekujących jest syn bogatego biznesmena, który daje do zrozumienia, że jego fundacja wesprze szpital potężną dotacją, niezależnie od tego, czy jego syn zostanie zoperowany czy nie... Owe pieniądze mogłyby uratować życie wielu innych pacjentów, a spadający w rankingu i zagrożony tym, że pacjenci będą wybierać inne, szpital nie cierpi na ich dostatek.
Autorem sztuki jest amerykański dramaturg Mark St. Germain. Akcja toczy się w jednym pomieszczeniu, gra zaledwie kilkoro aktorów, nie ma żadnych fajerwerków, prócz włączającego się nagle od czasu do czasu szpitalnego radiowęzła „uszczęśliwiającego” pokój narad skoczną irlandzką muzyką, a jak to się ogląda! Bardzo dobrze napisany tekst, do tego z poczuciem humoru, choć temat niewesoły. Naturalnie brzmiące dialogi, żadnego slangu medycznego, sytuacja trzymająca w napięciu, ale bez sensacji. Dylematy etyczne, ale bez filozofowania. Umiejętnie oddana presja czasu, która potęguje iskrzenie spowodowane ścieraniem się argumentów, ale też i osobistymi, zupełnie niemerytorycznymi wycieczkami.
Dobra obsada, z Januszem Gajosem na czele, tchnęła życie w postacie. Częste zbliżenia sprawiają, że zmniejsza się dystans między widzem a postacią. Praca kamery kojarzy się ze sposobem filmowania w nowelach dokumentalnych, może niezbyt gładkim, ale za to blisko bohatera.
Kolejnym dobrym elementem spektaklu jest muzyka (wokaliza, trąbka, fortepian), szkoda, że słychać ją tylko od czasu do czasu.
Na samym początku spektaklu pojawia się zdjęcie Zbigniewa Religi siedzącego w sali operacyjnej. Warto zerknąć na nie jeszcze raz po obejrzeniu sztuki. Widać na nim wtedy o wiele więcej niż wcześniej. Nie jest rolą recenzenta napisać, co widać, bo każdy musi pozwolić, żeby zdjęcie samo przemówiło do niego.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz czysty, ostry – w częstych zbliżeniach bardzo dobrze widać zmarszczki, zarost i inne szczegóły skóry twarzy aktorów. Projekcji nie zakłócają żadne zabrudzenia i skazy. Paleta kolorów to odcienie bieli, w tym jaskrawa, blade błękity, gołębie szarości i ledwo uchwytny zielonkawy. Z ekranu bije sterylność. Kontrast dobry, czerń nasycona, co poznać zwłaszcza po czarnej koszuli księdza.
Dźwięk to stereo, ale ten system wystarczy. Dobra dykcja aktorów sprawia, że rozmowy brzmią wyraźnie. Co jakiś czas w ścieżce dźwiękowej przewija się ładny motyw muzyczny. Wszelkie szelesty kartek i drobne odgłosy tła słychać dobrze.  
BONUSY
Oferta TVP.