Nagrodzony na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Hugo TV Awards w Chicago w kategorii najlepszego dokumentu społeczno-politycznego film Ewy Ewart jest zapisem wypowiedzi członków rodzin osób, które zginęły 10 kwietnia 2010 roku w katastrofie samolotowej pod Smoleńskiem. Niektórych z nich znamy już z telewizyjnych i radiowych wywiadów, głos niektórych usłyszymy po raz pierwszy. Jak mówi autorka dokumentu: „Chciałabym, by ten film był głosem wszystkich rodzin, swego rodzaju rzecznikiem ich praw, cierpienia, opinii”.
Wypowiadające się przed obiektywem kamery osoby są na różnych etapach radzenia sobie, lub nieradzenia, z tą tragedią. Wspominają dni tuż przed feralnym lotem, swoje ostatnie rozmowy z bliskimi, ostatnie słowa, jakie wymienili. Mówią o chwili, w której dowiedzieli się o rozbiciu samolotu, nadziei i jej utracie, o szumie medialnym wokół katastrofy, ale przede wszystkim o nagłej pustce, która pojawiła się w ich życiu, i ogromnej, nieukojonej tęsknocie za bliskimi.
W dokumencie znalazły się również między innymi zapisy głosów załogi samolotu, zdjęcia z podsmoleńskiego lotniska, z cmentarzy, fragmenty filmu z miejsca katastrofy nakręconego telefonem komórkowym, obrazki spod pałacu prezydenckiego, prywatne materiały archiwalne rodzin, w których oglądamy ofiary katastrofy w sytuacjach prywatnych, domowych, wakacyjnych itp. Pokazano też moment przylotu trumien do kraju i tłumy ludzi na ulicach żegnających tych, którzy zginęli, manifestacje przeciwników pochówku prezydenta Lecha Kaczyńskiego na Wawelu oraz zdjęcia kręcone w czasie pielgrzymki rodzin ofiar katastrofy 10 X 2010 do Smoleńska i Katynia.
Mimo że od ponad roku nie ma tygodnia, w którym w którymś z mediów nie powróciłby temat katastrofy smoleńskiej, i wiele osób ma już dość ciągłego jego maglowania, po dokument Ewy Ewart warto sięgnąć ze względu na to, że jest on również świadectwem wielkiej miłości wypowiadających się do ich bliskich. A nie jest miłość, taka w szerszym pojęciu – do bliźniego, akurat tym zjawiskiem, które najczęściej przebija się w mediach.
ASPEKTY TECHNICZNE
Pominąwszy prywatne filmy z domowych archiwów, różnej jakości, obraz jest ostry, o naturalnych kolorach, w których przeważa czerń i szarość wnętrz i strojów osób zabierających głos. W ujęciach kręconych na zewnątrz barwy również naturalne, jesienne (pielgrzymka do Smoleńska) bądź rozsłonecznione (plac przed pałacem prezydenckim). Brak zabrudzeń.
Dźwięk to w przeważającej mierze głosy bohaterów dokumentu, dochodzące z przednich głośników, podobnie jak oprawa muzyczna. Jako że system dźwiękowy to Dolby Digital 5.1, w kilku momentach z bocznych głośników słychać jakieś odgłosy: hałas tłumu, werble, muzykę.
BONUSY
Brak dodatków.
itk |
