To jeden z tych filmów, w których choć praktycznie aż do finału niewiele się dzieje (finał nam to jednak zrekompensuje), to jednak trudno oderwać się od ekranu. I bohaterowie są ciekawi, wielowymiarowi, i klimat tak gęsty od emocji, że można go nożem kroić.
Głównym bohaterem filmu jest 14-letni Ellis, mieszkający z rodzicami – którzy chcą się rozejść – w domu na wodzie. Chłopak przeżywa pierwszą miłość do starszej od siebie dziewczyny, przejmuje się kłótniami rodziców i całymi dniami włóczy z kumplem, Neckbone’em. Pewnego dnia chłopcy dopływają łodzią motorową na niezamieszkałą wyspę na Mississippi, tam to, w gałęziach drzew, utknęła w czasie powodzi spora łódź, obiekt marzeń Ellisa i Neckbone’a. Okazuje się jednak, że w łodzi ktoś zamieszkał – gospodarzem okazuje się wytatuowany Mud, zbieg z zabójstwem na koncie, z nieodłącznym pistoletem za pasem. Mud przekonuje chłopców, by mu pomogli, mówiąc im, że na wyspie czeka na swą wielką miłość, Juniper, dla której popełnił zbrodnię i jednocześnie ukrywa się przed szukającymi go policjantami i… płatnymi mordercami. Chłopcy sa sceptycznie nastawieni do tych rewelacji, ale przywożą mu jedzenie i części potrzebne do naprawy łodzi. Tymczasem w miasteczku zjawia się tajemnicza piękność, a także kilku podejrzanych typków. Czyżby więc Mud mówił prawdę?
Fascynujące jest oglądanie i porównywanie zachowań Muda (w tej roli naprawdę wyśmienity Matthew McConaughey) i Ellisa – odkrywamy bowiem, że chłopak ma inklinacje do tego, by stać się dokładnie taki sam, jak porywczy przestępca. I może dlatego tak bardzo związuje się emocjonalnie z lokatorem nadrzewnej łodzi… Obaj wychowani w środowisku, gdzie okazywanie uczuć nie przystoi mężczyźnie, gdzie uwagi rzuca się półgębkiem, a wszelkie konflikty załatwia pięściami brną w ślepy zaułek własnych ambicji pomieszanych z egoizmem – liczą się oni, ich uczucia, dziewczyna/kobieta, którą pokochają ma ich kochać i koniec, ten, kto będzie próbował ją odbić, na kogo ona zwróci uwagę, staje się wrogiem… Mud już chyba się nie zmieni, Ellis, widząc do czego może to prowadzić, być może jeszcze ma szansę. „Uciekinier” jest bardzo dobrym filmem (choć notę obniża zbyt hollywoodzki moim zdaniem finał – scena, w której Mud skacze do wody powinna być ostatnią z jego udziałem), na pozór szorstkim, ale z bohaterami, których nie sposób nie polubić i których rozgrzeszymy z każdego grzeszku.
ASPEKTY TECHNICZNE
Muszę przyznać, że oglądanie „Uciekiniera” zaraz po wywołującej ciarki na plecach, arktycznej w odczuciu, „Kolonii” było sporą przyjemnością. Ten upalny film ma ciepłe, rozjaśnione naturalnym światłem kolory, a dominują wśród nich barwy Ziemi: beże, oranże, piasek i sjena. Piękną, śródziemnomorską w tonacji opaleniznę nosi Mud, spędzający na słońcu całe dnie, w głęboką zieleń zanurzamy się w scenach kiedy chłopcy buszują po okalających rzekę lasach. Dobry kontrast podobnie porządna ostrość choć chwilami, zwłaszcza w mroku zatracają się kontury.
Sporo odgłosów natury: cykania świerszczy i cykad nad rzeką, trzasku deptanych gałęzi w lesie, szumu wody rozbijającej się o burty łodzi. W czasie strzelaniny dobrze brzmi świst kul, ładowania magazynków, czy uderzających o drewniane ściany ciał przyszpilanych tam przez chwilę siłą uderzenia pocisku. Z przodu wyraźnie słychać południowy akcent z jakim mówią bohaterowie, a z tyłów dramatyczną chwilami muzykę.
BONUSY
Zwiastuny. |
