George zrobił oszałamiającą karierę piłkarską, grał z najlepszymi, zdobywał fantastyczne gole. Ale sławie i sportowi poświęcił wszystko, łącznie z piękną żoną i małym synkiem… Po zakończeniu kariery, nie mając za bardzo planów na przyszłość, spłukany przez rozrywkowy tryb życia, postanawia wrócić do rodzinnego miasteczka, by naprawić relacje z rodziną. Żona planuje już jednak ślub z innym, a syn, Lewis, nie chce znać ojca, który nigdy nie poświęcał mu uwagi. George zostaje jednak w miasteczku, gdzie zaczyna pełnić funkcję trenera dziecięcej drużyny piłkarskiej, w której gra Lewis (choć to za dużo powiedziane – syn jest raczej fajtłapowaty). A także obiektu pożądania niemal każdej kobiety, niezależnie od stanu cywilnego. Komplikuje mu to nieco życie, zarówno na płaszczyźnie osobistej (stara się odzyskać żonę), jak i zawodowej (niektóre natarczywe panie mają wpływowych mężów…).
„Trener bardzo osobisty” jest połączeniem komedii romantycznej, lekkiego obyczaju o odnawianiu więzów rodzinnych i kina sportowego. Dodajmy, że połączeniem całkiem udanym – niby wiadomo, jak wszystko się potoczy i skończy, a scenariusz wolt nie przewiduje, ale historia opowiedziana jest zgrabnie, z pewną klasą, a obsadzeni zgodnie ze swoim ekranowym wizerunkiem aktorzy spisują się przyzwoicie (no, może poza nieco drewnianą Jessicą Biel w roli żony George’a – dostała zresztą nominację do Złotej Maliny). To film, który miał bawić i sprzedać jakiś morał, i to właśnie robi – jest przyjemny, odprężający, czasem autentycznie zabawny.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz nie odbiega od normy. Kolory są ciepłe, naturalne oscylują wokół żywych barw podstawowych: błękitów, żółci, czerwieni. Sporo oczywiście zieleni (bo wszystkie mecze juniorów rozgrywają się na trawie) i ładnego brązu opalenizny. Ostrość porządna choć nie żyletkowa. Spokojnie jednak dostrzeżemy delikatne, mimiczne zmarszczki czy nitki zarostu. Kontrast w scenach dziennych nieporównywalnie lepszy niż w nocnych, w których zacierają się kontury detali. Z usterek transferu dostrzegliśmy jedynie rozjaśnianie i ściemnianie oraz lekkie szemranie tła.
Dźwięk obyczajowy z przewagą centralnych dialogów. W tle słychać od czasu do czasu brawa na widowni podczas meczów czy gwar rozmów (knajpa, przyjęcie). Muzyczka - pogodna i radosna – podkreśla nastrój filmu.
BONUSY
Najciekawszym spośród sześciu wywiadów jest ten przeprowadzony z Catherine Zeta-Jones, która – jak na rodowitą walijkę przystało - jest zagorzałą fanką futbolu, który w jej rodzinnym kraju traktowany jest jak religia. Wszyscy aktorzy nie szczędzą ciepłych słów dla reżysera Gabriela Muccino, bardzo włoskiego: żywiołowego i energetycznego, który potrafi równie ciepło opowiadać o ludziach co Woody Allen. W materiale zakulisowym (10 min) powtarzają się na ogół treści wywiadów, które usłyszeliśmy wcześniej, zilustrowane jedynie fragmentami filmu i pracy na jego planie. Dodatki wieńczą zwiastuny.
Jan/veroika |
