Bankierzy i finansiści – nowi wrogowie publiczni numer jeden.
Ujawnienie kulisów niedawnego globalnego kryzysu skierowało gniew społeczeństwa w stronę korporacji, bankierów i finansistów. W ostatnim czasie pojawiło się wiele demaskatorskich filmów na ich temat, a oni sami zaczęli być na ekranie przedstawiani jako pozbawione moralności diabły wcielone, którym zależy wyłącznie na napchaniu sobie kieszeni (co oczywiście w wielu wypadkach pokrywa się z rzeczywistością…). A że ludzie uwielbiają oglądać, jak takie kanalie dostają w kość od oszukanych biedaków, nakręcono „Tower Heist: Zemstę cieciów”.
Głównym bohaterem filmu jest niejaki Josh Kovacs, stróż pracujący w zamkniętym, luksusowym apartamentowcu w Nowym Jorku. Josh dba, by jego mieszkańcy byli obsłużeni szybko i dyskretnie, a jego obowiązki zdecydowanie wykraczają poza obowiązki przeciętnego „ciecia”. Pewnego dnia aresztowany zostaje jeden z lokatorów, finansista Arthur Shaw. Mężczyzna zostaje oskarżony o korupcję i defraudację i od tej pory obowiązuje go areszt domowy (w luksusowym mieszkaniu, w otoczeniu ludzi spełniających wszelkie jego zachcianki). Shaw niegdyś zaproponował Joshowi i innym pracownikom „zaopiekowanie się” ich oszczędnościami, teraz pieniądze rzecz jasna przepadły – pracownicy stracili oszczędności całego życia… Josh próbuje interweniować, traci, podobnie jak kilku innych „buntowników”, pracę… To przelewa czarę goryczy – Josh zdaje sobie sprawę, że Shaw ma gdzieś w mieszkaniu ukryte zdefraudowane miliony, i postanawia je, z pomocą innych pracowników i „profesjonalnego włamywacza” Slide’a, zdobyć!
Trzeba przyznać, że film Bretta Ratnera jest udanym połączeniem widowiskowego kryminału o skoku (robiące wrażenie sceny kradzieży samochodu) z zabawną komedią (interesująca rola Eddie’ego Murphy'ego, który jako Slide, rozkrzyczany, pełen tupetu złodziejaszek wraca do image’u stworzonego na początkach udanej kariery). Ciekawe postacie, dreszczyk niepewności (niektórzy uczestnicy skoku sobie nie ufają), zaskakujące metody działania, świetna, dobrze dobrana obsada – czegóż można chcieć więcej od podobnego filmu? Kawał niezłej i całkiem niegłupiej – mowa wszak o oszustwach popełnianych według schematu Ponziego i bezkarności możnych tego świata – rozrywki.
Jan |
