Pewien mężczyzna uprowadza i morduje córkę policjanta z małego miasteczka. Rozwścieczony ojciec i jego pięciu kolegów z pracy uznają za zabójcę przypadkowego włóczęgę i wymierzają mu własną sprawiedliwość, bijąc do nieprzytomności, której skatowany mężczyzna już nie odzyskuje.
Mija rok. W przeddzień świąt Bożego Narodzenia w miasteczku pojawia się tajemniczy przybysz, który oznajmia, że dokona sześciu zabójstw. Policjanci na wszelki wypadek wsadzają go za kratki, ale wszelka próba identyfikacji tego osobnika zawodzi, ponieważ facet nie ma linii papilarnych ani znaków szczególnych pozwalających ustalić jego tożsamość. Z jednym tylko wyjątkiem: mężczyzna, ochrzczony przez stróżów prawa mianem Pana Nikt, bardzo przypomina pobitego włóczęgę.
W czasie mijającej nocy zapowiedź Pana Nikt zostaje wcielona w czyn, a morderostwom towarzyszy nucenie motywu z Lacrimosy z requiem Mozarta.
W roli Pana Nikt wystąpił długowłosy i nieco upasiony Val Kilmer, który jest aktorem zawsze wartym uwagi (i chciałoby się go widzieć w nieco bardziej ambitnym repertuarze). Tu prezentuje się jako tajemniczy, spokojny, ale przez to bardzo złowieszczy nosiciel śmierci, którego szept wywołuje ciarki. Jego postać idealnie wpisuje się w klimat filmu. Akcja rozgrywa się bowiem w dziwnie opustoszałym, zalewanym potokami deszczu, ponurym mieście. Sam posterunek wygląda, jakby był przedsionkiem piekła.
Pierwsza część filmu, w której zainteresowani odkrywają dopiero tajemnicę Pana Nikt, jest oczywiście bardziej interesująca, niepozbawiona napięcia i suspensu, druga, zmierzająca w stronę gore, siada, reżyser rozsmakował się najwyraźniej w długich scenach zabójstw, w których w powietrze wzlatują flaki (aż tyle?), litry krwi obsikują ściany, a bezbronne ofiary szamocą się w długiej agonii. Oprócz Vala Kilmera nieźle wypadł Dylan Neal w roli Alexa Blacka, inspektora policji, oszalałego po starcie córki, pałającego żądzą zemsty i nie mogącego sobie poradzić z poczuciem winy i straty.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz utrzymany jest w ponurych, stonowanych barwach, dominują smutne, szare odcienie zieleni: zgniła, khaki, oraz wyprane z ciepła brudne żółcie i przyćmione beże. Surowe, jaskrawe światło mocno odbarwia te i tak depresyjne kolory. Barwa cery naturalna, dość głęboka czerń. Kontrast średni, w ciemnościach trudno odróżnić detale drugiego planu. Za to w zbliżeniach kontrast radzi sobie lepiej, widać takie szczegóły jak kropelki deszczu czy krwi i drobne fragmenty flaków rozbryzgujących się po ścianach komisariatu. Reminiscencje mają nieco inny, lekko sepiowy koloryt.
Ścieżka dźwiękowa bardzo interesująca. Dźwiękiem ewidentnie się pobawiono i wyszła z tego kompilacja przeróżnych odgłosów, od bardzo subtelnej Lacrimosy granej na fortepianie i skrzypcach po tępe uderzenia łopaty o ludzkie ciało. Sporo dźwięków niesie się echem po kanałach, jak uderzenia pasem o ciało, grom, odgłosy kroków dobiegające z góry, bzyczenie muchy i sam głos Pana Nikt, którego złowieszczy szept przechodzi od lewego tylnego głośnika do prawego. Nieustannie w scenach w komisariacie towarzyszy nam irytujące brzęczenie jarzeniówek zaś w scenach plenerowych ogłuszający szum rzęsistego deszczu. Subwoofer podbija takie odgłosy jak strzały karabinu w scenie śmierci w samochodzie czy intensywna, bogata dźwiękowo scena katowania włóczęgi. Smaczku dopełnia fakt, że każdemu morderstwu towarzyszą nieco inne odgłosy i ścieżka muzyczna. Raz jest to agresywny rock, drugim razem bębny i piszczałki, a trzecim muzyka elektroniczna. Generalnie ścieżka jest elementem, który mocno podbija atrakcyjność filmu.
BONUSY
Tylko zwiastuny, tekstowe sylwetki i oferta dystrybutora.
ren / veroika
Premiera DVD: 16.05.2011
ZWIASTUN |
