THE PRODIGY: WORLD’S ON FIRE. LIVE

Zespół wydał w 2009 roku album „Invaders Must Die”, ale nie stał się on dla światowej muzyki elektronicznej tym co wydany w 1997 roku „The Fat Of The Land”, z którego pochodzą takie klasyki, jak „Smack My Bitch Up”, „Breathe” czy „Firestarter”. Znamienne jest to, że po sukcesie tego najlepszego albumu sprzed lat, reprezentanta nurtu rave zmieszanego z industrialem, punkiem i elektroniką, The Prodigy na parę lat zakończył działalność. Wznowił ją w roku 2004, wydając album „Always Outnumbered, Never Outgunned”, ale nie zdobył on większego rozgłosu. Dopiero po ponownej reaktywacji w 2009 roku płytą „Invaders Must Die” zespół znów zaczął święcić prawdziwe triumfy na festiwalach letnich w Europie w 2010 roku. Świadczy o tym DVD „World’s On Fire”. Najważniejsza jego zawartość to 70-minutowy koncert zagrany 24 lipca 2010 roku w Milton Keynes Bowl w Wielkiej Brytanii podczas Warriors Dance Festival.

Koncert nie za długi, nie za krótki, taki w sam raz, naładowany po brzegi wszechogarniającą energią, bitem, mocną perkusją i świetnymi kawałkami. Znalazło się tutaj aż 17 kompozycji, w tym te najważniejsze, jak „Breathe”, „Smack My Bitch Up”, „Take Me To The Hospital”, „Out Of Space”, „Firestarter” czy tytułowy „Invaders Must Die”.

Świetnie się to ogląda i tego słucha. Tak powinno być zrealizowane każde DVD koncertowe zespołu grającego taką właśnie muzykę jak The Prodigy. To, co się dzieje na ekranie, jest znakomicie zsynchronizowane z tym, co oglądamy. Obraz dogania muzykę i na odwrót. Tu ważny jest dynamiczny montaż, niektóre ujęcia nie trwają dłużej niż 2-3 sekundy. Kamera najeżdża agresywnie na scenę, odjeżdża, kręci się nad sceną i nad falującą, kotłującą się i skaczącą publicznością, to wdziera się w nią, to znów wraca na scenę. Gdy skacze tłum, kamera skacze również. Widać, że jest to materiał zmontowany z głową. Obrazy są celowo poklatkowo przyspieszane lub zwalniane, a kamera pokazuje każdy zakątek sceny, gdy trzeba, drży, co potęguje efekt uczestnictwa w koncercie. Ważne, że nie ma tu monotonii. Można odnieść wrażenie, że scena dosłownie staje w płomieniach, a to wszystko dzięki świetnej, ekspresyjnej realizacji. Sporo ujęć, i to tych najbardziej udanych, trafiło w montażu gdzieś pomiędzy inne ujęcia, dzięki czemu nasze oko ciągle jest bombardowane zróżnicowanymi i najlepszymi zdjęciami. Koncert jest żywy, gwałtowny i widać, że nie bano się eksperymentować z ostrością, używaniem różnych technik filmowania i obiektywów. Można powiedzieć, że „World’s On Fire” zapewnia 70-minutowy nieustanny wizualny orgazm za orgazmem.

Przez 70 minut uczestniczymy w transie muzyki elektronicznej. Twórcom filmu udało się pokazać nie tylko fenomen The Prodigy, ale oddać klimat i specyfikę jego koncertów. Dzięki temu na DVD oglądamy The Prodigy takim, jaki jest. W zasadzie to pełnometrażowy wideoklip koncertowy. Wrażenie potęguje fakt, że brało w nim udział morze ludzi wypełniających sobą powierzchnię aż po horyzont. Szczęścia dopełnia industrialna scenografia z zawieszonymi po bokach samochodami, błyskające stroboskopy oraz świetna oprawa świetlna atakująca nas non stop.

ASPEKTY TECHNICZNE

Obraz panoramiczny o proporcjach kinowych (2.35.1) jest zlepkiem ujęć z różnych kamer. Całość jednak zmontowano tak, że wszelkie różnice w jakości się zacierają. Słabiej prezentują się te fragmenty, które kręcono kamerą automatyczną zamocowaną na instrumentach. Kamery pracujące na wysięgnikach i na scenie mają lepszą rozdzielczość. Mimo wszystko obraz nawet w dynamicznych ujęciach, których w filmie jest 90%, zachowuje dobrą płynność i stabilność. Żadnego pikselowania i prześwietleń. Kolory są celowo mocne, w agresywnych odcieniach, a ostrość dobra.

Ścieżka dźwiękowa w Dolby Digital 5.1 dobiega z frontów i centralnego. Kanał niskich częstotliwości wypełniono basem. Ścieżka jest dynamiczna, ale nieprzesadnie selektywna. Raczej celowo przybrudzona. Mimo to brzmieniowo bez zarzutu. Wrażenie uczestnictwa w koncercie bezcenne.

BONUSY

Tu trwający 66 minut materiał zatytułowany „Invaders Alive”, będący miksem materiałów z koncertów w Wielkiej Brytanii (Brixton Academy, festiwal Glastonbury), Brazylii, Irlandii (Slane Castle), Francji, USA czy Japonii oraz wypowiedzi i migawek spoza sceny. Zobaczymy tu zespół nie tylko oficjalnie na scenie, ale częściej poza nią. Materiał od strony technicznej zrealizowano dokładnie w tej samej konwencji co koncert z Milton Keynes Bowl. Przeprawa przez te wszystkie festiwale z 2010 roku okazuje się dla zespołu pasmem sukcesów, ale także rodzajem inwazji na Stary Kontynent. Świetnie udało się twórcom oddać klimaty koncertów The Prodigy na światowych festiwalach, pokazując go nie tylko od strony sceny, ale częściej z punktu widzenia publiczności. Większość zdjęć spoza sceny nakręcili sami muzycy i właśnie dlatego ten materiał tak bardzo na plus wyróżnia się z grona materiałów typu making of. Oczywiście wypowiedzi fanów też mają swoją temperaturę. Kamera zagląda za kulisy koncertu w Brixton Academy, miejscu, które dla każdego brytyjskiego i zagranicznego zespołu jest mekką, czy na Isle of Wight Festival. Oglądając „Invaders Alive” można żałować, że nas tam nie było.

Ostatnim dodatkiem jest ścieżka dźwiękowa na płycie CD z koncertu z Milton Keynes Bowl z 24 lipca 2010 roku, czyli to, co mamy na DVD, i galeria zdjęć.

Marcin Kaniak