| Historia grupy młodych Irańczyków, którzy ryzykują życie, by realizować swoje artystyczne pasje. Mimo wprowadzonego przez władze zakazu tańca Afshin Ghaffarian (Reece Ritchie) wraz z przyjaciółmi decyduje się stworzyć zespół i, omijając internetowe blokady, uczyć się z dostępnych na YouTube tanecznych występów Piny Bausch, Gene’a Kelly’ego, Rudolfa Nurejewa i Michaela Jacksona. Ich sceną jest pustynia, gdzie, z dala od czujnych oczu obyczajowej policji, mogą rozkoszować się wolnością.
Podoba mi się ten film. Jest prosty i piękny. Nie udaje niczego więcej niż jest. Pokazuje historię: wzruszającą i prawdziwą. A co najważniejsze ma zapierające dech w piersiach sekwencje tańca, których primo nie da się zapomnieć, secundo – które sprawiają, że mamy ochotę choć w najbardziej kulawy sposób oderwać się od ziemi i wyrazić siebie w ruchu. Miałam trudność w zaklasyfikowaniu gatunkowym tego filmu, bo owe fragmenty muzyczne których w filmie nie brakuje przemawiają za jego muzycznym przeznaczeniem. Ale jest też „Taniec pustyni” melodramatem jeśli zobaczymy w nim piękną historię miłosną, bardzo subtelnie rodzącego się uczucia. A to kwitnie zarówno w duszach i sercach, jak i między ciałami. I choć nie ma w filmie żadnych erotycznych scen, to gorąca namiętność i tkliwa czułość wyrażana dotykiem i spojrzeniem przemawia o wiele intensywniej niż niejedna „scena”. Jest też biografią, bo oparta na faktach historia wydarzyła się naprawdę, a opowiedziane w filmie wydarzenia mają w historii Iranu mocne oparcie. Piękno tańca zderzone jest bowiem z brutalnością religijnych ślepców, dla których taniec jako przejaw degrengolady moralnej jest dowodem na obrażanie Boga. Sceny pałowania ludzi podczas manifestacji, więzienia ich i mordowania na pustyni są tak odległe od tej cudownej swobody i wolności jaką niesie taniec że tym porażają owym kontrastem. Tym bardziej przemawia do nas chęć walki i determinacja z jaką młodzi ludzie walczą o możliwość wyrażania swej ekspresji twórczej. Przekonują nas do tego niekoniecznie głębia psychologiczna bohaterów, ale raczej sposób odtwarzania ról przez młodych, pięknych i zdolnych aktorów: Freidę Pinto i Reece’a Ritchie, między którymi iskrzy w cudownie staroświecki sposób!
ASPEKTY TECHNICZNE
Sporo się dzieje w ścieżce dźwiękowej. Tyły są aktywne i dynamiczne słychać w nich dobrze się roznoszące po ulicach śpiewy muezzinów, gwar ulicznych rozmów oraz tumult jaki robi manifestacja, a potem jej pacyfikacja. Niezwykły dynamizm ma scena występu w Paryżu gdzie mocny stuk stóp o deski sceny ma moc bębnów, których rytm wypełnia całą salę. Cudownie dobrana raz romantyczna innym razem drapieżna muzyka dopełnia całości.
Obraz równie dopracowany, sporo naturalnych kolorów, dobra ostrość (widać każdą drobinkę piasku) i głęboki kontrast. W palecie kolorystycznej przeważają pustynne beże i oranże.
BONUSY
Zwiastuny.
veroika
|
