„Szpital Przemienienia” został nakręcony na podstawie pierwszej, aczkolwiek wydanej dopiero w 1955 r., powieści Stanisława Lema, zapoczątkowującej trylogię „Czas nieutracony”. Bohaterami są lekarze szpitala psychiatrycznego, którym przychodzi zmierzyć się z trudnym wyzwaniem. Jest jesień 1939, kraj został opanowany przez nazistów, którzy zamierzają wymordować wszystkich psychicznie chorych. Ich wizyta w placówce kierowanej przez doktora Pajączkowskiego nie pozostawia co do tego żadnych złudzeń, zmuszając lekarzy do zajęcia określonego stanowiska. Niektórzy, jak dyrektor Pajączkowski i młody lekarz Stefan (to on jest centralną postacią filmu), starają się do końca pozostać wierni etyce lekarskiej, stawiającej dobro pacjenta ponad wszystko. Inni dla ocalenia skóry skłonni są do współpracy z Niemcami. Pod tym względem „Szpital Przemienienia” jest traktatem moralnym podejmującym problematykę odpowiedzialności w warunkach totalnego zagrożenia.
W filmie zostały także pokazane różne postawy lekarzy wobec przypadków medycznych, czego przykładem jest historia inżyniera Andrzeja Nowackiego, który zgłosił się z bólami głowy i zaburzeniami pamięci, a został wskutek eksperymentów medycznych doprowadzony do kalectwa. Lem porusza tu nie mniej ciekawy dylemat konfliktu między interesem jednostki a interesem ogółu.
„Szpital Przemienienia” stanowi bardzo udany przykład adaptacji prozy Stanisława Lema, na FPFF w Gdańsku nagrodzonej za reżyserię i dźwięk. Doskonałe są także kreacje wybitnych polskich aktorów.
Film ukazał się w trzypłytowym pakiecie DVD „Edward Żebrowski” w kolekcji „Arcydzieła polskiego kina”.
ASPEKTY TECHNICZNE
Ścieżka dźwiękowa jedynie w Dolby Digital 2.0, ale to, co się w niej pojawia, jest dobrze słyszalne. Dialogi są wyraźne, podobnie jak towarzyszące życiu szpitalnemu odgłosy – kroki w korytarzach, przekręcanie klucza w zamku, trzaśnięcia drzwiami, oklaski na przyjęciu urodzinowym, śpiew ptaków na dworze, szum wody ze szlauchu itp. Niestety w tle tych wszystkich prawidłowych dźwięków słychać trzeszczące zakłócenia jak ze starej płyty.
Obraz jasny, na początku jakby zażółcony, potem już tylko ciut wyblakły, na tym jasnym tle liczne śmieci analogowe trochę mniej rzucają się w oczy, ale niestety nie znikają, na ciemnych tłach są widoczne wyraźnie. Cera aktorów woskowa, czerwień raczej ruda, zieleń bardziej zbliżona do naturalności. Ostrość średnia. Końcowe ujęcia są monochromatyczne, czarno-białe, o niezbyt mocnym kontraście i rozmytej, szarej czerni.
BONUSY
Brak dodatków.
ren / itk |
