Bohaterką filmu Roberta Redforda jest Mary Surratt, właścicielka domu, w którym spotykali się spiskowcy, którzy w końcu dokonali zamachu na Abrahama Lincolna. Po śmierci prezydenta aresztowano siedmiu z nich i wspomnianą Mary Surratt, umknął natomiast uznawany za jednego ze spiskowców (niektórzy uważali go za prowodyra, jeszcze inni mówili, że jest niewinny) jej syn, John. „Spisek” przedstawia śledztwo w sprawie udziału Mary Surratt w spisku, sam proces i jego kulisy. Obrońcą kobiety jest młody Frederick Aiken, weteran wojny secesyjnej, który zdaje sobie sprawę, że jego klientka może być ofiarą manipulacji i przynętą na własnego syna – uciekinier może uratować matce życie, jeśli się podda.
„Spisek” reprezentuje gatunek, w którym Amerykanie są mistrzami – dramat sądowy. Redford nie ograniczył się jednak do cytowania autentycznych zapisków i wiernego odtworzenia procesu (choć już to samo w sobie byłoby ciekawe). Jego film ma zacięcie demaskatorskie – oglądamy manipulowanie faktami, dręczenie więźniów i naruszanie ich praw, podburzanie opinii publicznej, zakłamanie sędziów i, zwłaszcza, polityków „w imię dobra narodu” (przez to wszystko padały pytania do nawiązań do sytuacji w Guantanamo chociażby). Temat ponury i wstydliwy, ale widać, że reżyser mimo wszystko wierzy (lub chce wierzyć) w system prawny swojego kraju, stąd postać walczącego o sprawiedliwość młodego idealisty, Fredericka. Dobry i mocny obraz, z solidnymi kreacjami aktorskimi (James McAvoy, Robin Wright) i ciekawie rozwiązany wizualnie.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz bardzo ciekawy, jeśli chodzi o światło. Mamy do czynienia z dramatem sądowym, a więc to, co najważniejsze, czyli wyrażające emocje ludzkie twarze, jest w centrum zainteresowania kamery. Pomimo bowiem tego, że obraz jest dosyć mroczny i ciemny, snopy mocnego dziennego światła wydobywają twarze z mroku. W scenach wieczornych czyni to ciepłe, rozproszone światło świec czy lamp naftowych. Obraz ma koloryt różnych, ale ciepłych odmian brązu, zwłaszcza o ciemnym dębowym odcieniu. Czerń mocna. Jaśniejszy koloryt mają ujęcia przed pięknie położnym (nad jeziorem) więzieniem, do którego prowadzi droga wijąca się na zielonej łące. Ostrość mocno zmiękczona, kontury przedmiotów są miękkie, a w sporej liczbie ujęć, zwłaszcza pod koniec filmu, zastosowano filtry dające efekt poświaty. I jest to ewidentnie intencjonalne zamierzenie.
Dźwięk dopasowano do czasu akcji filmu, jest przestrzenny, ale przy tym dyskretny. Mocniejsze odgłosy to dźwięk tłukącej się szyby, odgłosy strzałów, miękkie uderzenia noża, pożar w chacie podczas obławy i wojskowe werble w scenie egzekucji. Mocny odgłos, wbijający się w pamięć, to ten z basowo zapadającymi się spustami szubienic i suchy, ostry dźwięk łamanych karków. W kanałach tylnych delikatnie pobrzmiewają odgłosy kroków na drewnianych podłogach, stukot kół powozów na kocich łbach czy też pogłos szeptów widzów obserwujących proces. Muzyka dyskretna, momentami (zamachy) bardzo wyrazista.
BONUSY
Galeria zdjęć w formie pokazu slajdów z podkładem muzycznym i zwiastuny.
Jan / veroika
Premiera DVD: 1.03.2012 |
