To z pewnością najbardziej udziwniona ekranizacja dramatu scenicznego oraz zasłużonej polskiej literatury w ogóle. Po bardzo poprawnych i konwencjonalnych ekranizacjach lektur („Zemsta”, „Pan Tadeusz”, „Quo vadis”, „Stara baśń”) już tylko głęboki szok może przyciągnąć (ewentualnie) widownię do kin lub skłonić widza do sięgnięcia po płytę DVD.
Tym właśnie tropem podążył Filip Bajon, traktując swoje „Śluby panieńskie” jako „próbę współczesnego odczytania tej wspaniałej sztuki, jak również próbę odkrycia w niej ścieżek współczesnej psychologii i erotyki”. Współczesność owa jawi się przede wszystkim w wykraczaniu poza realia epoki, posługiwanie się współczesnymi rekwizytami (wspomniana komórka, rozmowy na planie filmowym), ba, nawet wysłaniem jednego z bohaterów do agencji towarzyskiej, czego na pewno u poczciwego (w tym wypadku, rzecz jasna, bo hrabia lubił sobie poświntuszyć) Fredry nie było.
W adaptacji Bajona należy docenić pomysł na satyryczno-ironiczną kpinę z zaściankowej szlachetczyzny, nowatorstwo w podejściu do zacnej lektury i zamiar dotarcia do szerszej publiczności, która z pewnością dobrowolnie takich dzieł już nie czyta. Czy jednak wszystko idealnie zagrało i czy widownia będzie się na seansie (domowym) śmiać do rozpuku, to już zupełnie inna sprawa.
A niezorientowanym w intrydze wyjaśniamy, że chodzi o perypetie dwójki podrywaczy pragnących uwieść dwie niepokorne i pragnące zagrać im na nosie panny, czyli o odwieczną walkę płci, która w wersji Fredrowskiej musi zakończyć się happy endem, ale u Bajona już niekoniecznie.
Na płycie (w wersji sell thru) znajdą się wywiady z aktorami i reżyserem filmu, materiał o realizacji, zwiastun kinowy i spoty TV.
ren |
