Skromny belgijski film, a w obsadzie takie gwiazdy! W miarę oglądania ten fakt zdumiewa coraz bardziej, gdyż scenariusz nie jest bynajmniej majstersztykiem – nasuwa się więc myśl, że Robert De Niro i John Travolta zagrali tam z powodu przekonań albo udziału w akcji przeciw wojnie i przemocy…
Amerykanin Benjamin Ford służył w oddziałach specjalnych w byłej Jugosławii podczas wojny w Bośni. Jego oddział poruszony tym, co robili serbscy żołnierze, rozstrzelał kiedyś bez sądu członków wyjątkowo okrutnej serbskiej grupy. Wśród tych, którzy dostali kulkę w łeb, był też Emil Kovac. Ale Kovac jakimś cudem przeżył… I przez lata dysząc żądzą zemsty zbierał informacje o swym niedoszłym oprawcy. I w końcu go znalazł, mieszkającego samotnie w leśnym domku w Appalachach. Ford bardzo przeżył to, co zobaczył w Europie, zmienił się, wyrzekł się całkowicie przemocy, odizolował od społeczeństwa… Ale raz jeszcze będzie musiał stanąć do walki na śmierć i życie, bowiem Kovac nie zamierza mu odpuścić dawnych grzechów.
To w zasadzie autorski pojedynek rozpisany na dwóch bohaterów. Początek jest mocny, dramatyczny, potem z napięciem bywa już różnie – grający w śmiertelne podchody w leśnej głuszy bohaterowie ranią się raz po raz, raz jeden wydaje się górą, raz drugi, ale po pewnym czasie te zmiany ról zaczynają męczyć… Ileż razy można oglądać, jak twardziel uwalnia się cudem z więzów i z ofiary staje się oprawcą, a potem znów trafia pod nóż, a potem znów strzela celnie?! Gdyby Ford i Kovac spotkali się w innych okolicznościach, w innym czasie, z pewnością zostaliby wielkimi przyjaciółmi – wojna wypaczyła jednak ich psychikę, zmieniła w ludzkie wraki. I takie też jest przesłanie filmu: wojna jest zła, zmienia ludzi, nie zaciera się w pamięci nawet po latach, jej część zostaje w nas, ale najważniejsze, żeby potrafić wybaczyć i próbować normalnie żyć. Szczytne to i słuszne, ale sprzedane w dość nijakiej formie.
ASPEKTY TECHNICZNE
Ten film w warstwie dźwiękowej charakteryzuje genialne rozseparowanie. Tym bardziej robi ono wrażenie, że film nie jest stricte akcyjny! Już w pierwszej scenie mamy pięknie rozłożone odgłosy strzałów przelatujących nad głową, by ten sam ruch za chwilę powtórzyły odgłosy łopat helikopterów. Podobnie precyzyjnie rozmieszczone są tnące dynamicznie powietrze świsty strzałów wypuszczanych z łuku przez Kovaća jak i skrzypnięcia zmurszałych desek kościółka uginających się pod ciężarem niosących się echem kroków. Pięknie wypadają odgłosy natury: basowy grzmot wody wodospadu, szelest suchej trawy oraz wybijanie staccato kroplami deszczu o plandekę samochodu. Spokojniejsze momenty obfitują w wyraźnie zaznaczoną „muzykę lasu”: śpiew ptaków, szelest liści i trzask gałęzi. Subwoofer pracuje cały czas podbijając basami przeciągle odgłosy grzmotów podczas popijawy w chatce Benjamina.
Film ma dwie główne kolorystyki barw. Pierwszy to podkreślające przeszłość oranże i sepia z głębokim kontrastem i żyletkowatą ostrością. Drugi rodzaj barw to już kolory natury: atramentowe granaty, zgniłe zielenie, przepastne czernie charakteryzujące współczesność. W scenach dziennych pięknie wypada beżowo-brązowa jesienność lasu. Ostrość obrazu w tej partii filmu również bardzo dobra, podobnie jak kontrast, który staje na wysokości zadania jeśli chodzi o widoczność szczegółów w gęstym mroku ciemniejszej scenerii.
BONUSY
Zwiastuny. |
