REZYDENT

Nie chodzi o to, że aktorka gra słabo – po prostu scenariusze są albo przeciętne („Plaga” czy „Amelia Earhart”), albo wręcz słabe. Do tych drugich należy tekst „Rezydenta”, schematycznego do bólu dreszczowca, który w USA miał trafić do kin, ale ostatecznie wydano go od razu na DVD. Film został zrealizowany już w połowie 2009 roku, ale zabrakło pieniędzy na montaż i „dogranie” kilku scen. Ekipa zebrała się ponownie, by pracować nad kilkoma dokrętkami w kwietniu 2010 roku, na dalsze przeróbki nie było już ani czasu, ani funduszy.

I tak dostaliśmy historyjkę o młodej, zdolnej pani doktor Juliet, która przeprowadza się do nowego mieszkania. Jego właścicielem jest mieszkający obok tajemniczy odludek Max. Mężczyzna okazuje się maniakiem, który ma obsesję na punkcie nowej lokatorki – podgląda ją, myszkuje pod jej nieobecność w jej mieszkaniu, a w końcu wkrada się do niego podczas jej snu. Najpierw zadowala się patrzeniem na śpiącą, potem aplikuje jej środki usypiające i dotyka, całuje, a nawet posuwa się dalej. Oczywiście nie życzy sobie konkurencji, więc w śmiertelnym niebezpieczeństwie zaczyna być mąż Juliet, który stara się wrócić do żony.

A dalej jest już dłuuugie starcie z szaleńcem, podczas którego w ruch idą nawet narzędzia pneumatyczne (rzecz jasna kilka gwoździ wbitych w klatkę piersiową tylko na moment „usypia” maniaka, który zaraz z gracją kontynuuje łapanie ofiary…). Nie bez przyczyny napisaliśmy dłuuugie, bo tak naprawdę napięcie mniej więcej w środku sceny kompletnie siada, tak jakby zmęczony reżyser chciał dać wypocząć i sobie, i utytłanym w brudzie aktorom. Więcej suspensu w debiucie Anttiego Jokinena (wcześniej realizował dokumenty, seriale i… galę piosenki Eurowizji) pojawia się w niektórych sekwencjach na początku filmu, potem wszystko staje się bardzo przewidywalne. A końcowe kadry to już kuriozum.

Kilka ciepłych słów należy się natomiast scenografom i operatorowi, bo dzięki ich pracy przynajmniej czasami poczujemy na plecach ciarki. Stworzyli bowiem zaplecze kamienicy, które sprawia wrażenie, jakby było wnętrznościami jakiegoś krwiożerczego potwora…

ASPEKTY TECHNICZNE

… który w dodatku ma swój własny system porozumiewania się: dyszy, charczy, stuka, puka, trzeszczy, oddycha. I to wszystko odbywa się w tylnych kanałach, przednie monopolizują bowiem dźwięki bardziej zwyczajne, dochodzące z mieszkania Juliet. Basowe brzmienie owych dziwacznych odgłosów w połączeniu z mocnymi akordami smyczków dobrze budują napięcie, choć czasem te dźwięki rażą zbytnią kakofonią (scena gdy oddającej się miłosnemu uniesieniu parze przygląda się zza ściany targany zazdrością Max).

Obraz jest średnio ostry i zbyt płaski, jeśli chodzi o kontrast, a akurat w takiej scenerii dobrze byłoby widzieć więcej. Jednolita czerń kryje niestety przed naszym wzrokiem sporo szczegółów. Kolory naturalne, choć karnacja skóry bohaterów jest nazbyt pomarańczowawa. Lekko szumi tło.

BONUSY

Zwiastuny.

Jan / veroika

Premiera DVD: 17.03.2011