PRZYSTANEK WOODSTOCK: NAJGŁOŚNIEJSZY FILM POLSKI

Nie przypominam sobie, żeby z jakiegoś polskiego festiwalu rockowego powstał dokument muzyczny, który ma taki impet i którego techniczna realizacja powala tak jak w wypadku „Przystanku Woodstock: Najgłośniejszego filmu polskiego”. Ten dokument to produkcja zrealizowana na poziomie światowym i kładąca na łopatki wyprodukowany przed wiekami przez telewizję BBC inny dokument – „Moja krew, twoja krew”. Może nawet konkurować z „Falą” Piotra Łazarkiewicza. Wymienione filmy oprócz muzyki reprezentującej konkretne pokolenie łączy umiejętność trafnego zdefiniowania zjawiska, o jakim opowiada, i oddanie klimatu wielkiego rockowego święta. Jednak o ile tamte filmy miały zacięcie socjologiczne, w sposób najlepszy dla tamtych czasów notowały klimat epoki, to „Przystanek Woodstock: Najgłośniejszy film polski” robi to samo, ale idzie również o krok dalej. Oprócz uchwycenia chemii i ulotnej atmosfery rockowego festiwalu w jego szczytowym momencie pozwala wybrzmieć muzyce, którą tu słychać w całości, bez cięć. Zawiera więc to, co było bolączką wielu muzycznych dokumentów.

Jak dotąd nie było na rynku wydawnictw z polskimi dokumentami muzyczynymi, które by powstały na tak dużym plenerowym festiwalu w naszym kraju. Masowy charakter Przystanku Woodstock na tym filmie został znakomicie uchwycony. Nałożenie muzyki na materiał ukazujący życie festiwalu połączyło walory dokumentalne z koncertem. Twórcy, wybierając zespoły mało znane, postawili na spontaniczny charakter ich występów, co im się opłaciło.

ASPEKTY TECHNICZNE

Jeszcze nigdy na płytach z polską muzyką nie widziałem tak dobrego obrazu. Jego rejestracja w wysokiej rozdzielczości i anamorficznej panoramie pozwala cieszyć się feerią żywych kolorów dosłownie buchających intensywnością z ekranu. Kapitalnie prezentują się malownicze ujęcia pokazujące zarysowaną na horyzoncie publiczność na tle zachodu słońca i obłędnie błękitne niebo w środku dnia. Wzorową jakość uzyskano dzięki cyfrowym kamerom HD Cinema Art rejestrującym obraz z prędkością 25 klatek na sekundę (kamera filmowa na taśmę rejestruje obraz z prędkością 24 klatek na sekundę).

Tak jak w „Woodstock” Michaela Wadleigha, tak i tu zastosowano projekcję polegającą na dzieleniu ekranu lub wyświetlaniu trzech równoległych obrazów w jednym kadrze, każdy z innego miejsca. Bardzo dobrze przeniesiony obraz jest lepszy niż niejedna zachodnia produkcja.

Od strony transferu obrazu na dysk i roboty operatorskiej ten film jest doskonałą wizytówką PW. Nie zapomniano o zamieszczeniu angielskich napisów do filmu. Dzięki rejestracji dźwięku na 36 ścieżkach uchwycono potęgę setek watów. Zapis fonii w DTS 5.1 jest bezkonkurencyjny i nie budzi zastrzeżeń. Dźwięk o bardzo dobrej dynamice ma ostre, przestrzenne i selektywne brzmienie. Dzięki temu poczujemy temperaturę wydarzenia. Kapitalne wrażenie robi recyrkulacja dźwięku gitar przemieszczających się po kanałach na początku „Przebudzenia naszego” Buzu Squat (kompozycję wzbogaca warkot motoru). Wrażenie przestrzenności polega nie tylko na wykorzystaniu kanałów surround do zdublowania efektów, ale na wypełnieniu ich dźwiękami równie ważnymi co te dobiegające z frontów i centralnego.

BONUSY

W dodatkach do płyty znalazł się 20-minutowy wywiad, w którym Jurek Owsiak z entuzjazmem dzieli się refleksjami na temat Jarocina, który gościł 17-tysięczną publiczność, i porównuje go do PW z jego blisko półmilionową frekwencją. Yach Paszkiewicz uchyla rąbka tajemnicy technicznej strony kręcenia filmu. Całość rejestrowano w wysokiej rozdzielczości. Niedrogi w stosunku do taśmy światłoczułej zapis cyfrowy pozwolił na rejestrację każdego występu i tego, co się działo pod sceną. Żmudny proces postprodukcji przyniósł murowany sukces dzięki temu, że film zapisany cyfrowo w HD przekonwertowano z 25 na 24 klatki na sekundę. Dzięki temu uzyskał on cechy filmu kinowego. Na koniec reportaż z premiery filmu w Warszawie, Zabrzu i Wrocławiu uzupełniony wrażeniami na gorąco widzów oraz zwiastuny. Podsumowując, znakomite wydanie DVD z równie dobrym filmem.

Marcin Kaniak