| Rok 1915, stolica Imperium Osmańskiego. Michael przybywa do Stambułu, by zrealizować swoje wielkie plany o studiach medycznych i zacząć życie, o jakim zawsze marzył. Gdy poznaje Anę, od pierwszej chwili wie, że to kobieta jego życia. Za plecami narzeczonego Any, słynnego amerykańskiego fotoreportera Chrisa, wybucha namiętny romans. W tym czasie Imperium zaczyna drżeć w posadach, a na ulicach Stambułu robi się niespokojnie. Siły tureckich nacjonalistów, korzystając z narastającego chaosu rozpoczynają prześladowania ludności ormiańskiej. Michael i Ana, oboje ormiańskiego pochodzenia, z dnia na dzień stają w obliczu śmiertelnego zagrożenia. Gdy krew płynie ulicami, a świat odwraca oczy, to Amerykanin Chris może okazać się jedyną szansą ocalenia dla zakochanych.
Można ten film skrytykować za zbyt melodramatyczne potraktowanie tematu masakry Ormian albo za to jest ona jedynie pretekstem do opowiedzenia wzruszającej historii miłosnej. Ale można też podejść zupełnie inaczej – docenić fakt, że dzięki takim filmom jak „Przyrzeczenie” do szerszego grona widzów dotrze w ogóle informacja, że było coś takiego w historii Europy jak mord na narodzie ormiańskim. I że odpowiadają za to ludobójstwo Turcy, aspirujący do swego miejsca w „cywilizowanej” Europie. Może dlatego ów temat politycznie nie jest zbyt dobrze widziany i może dlatego nie jest zbyt popularny w kulturze masowej. Obraz George’a nie jest może tak wstrząsający i dosłowny jak jego „Hotel Rwanda” i w sposób dosyć wyważony, bez ostentacyjnego naturalizmu pokazuje masakrę Ormian, ale na pewno nie można przejść pozostać obojętnym wobec widoku pomordowanych nad rzeką setek ludzi czy będąc świadkiem exodusu brutalnie wypędzanych uciekinierów. Szkoda tylko, że w filmie zbyt subtelnie zasygnalizowano również jak wyglądał przez lata stosunek do ludności ormiańskiej, bo to co następuje, czyli bardzo już brutalne rozruchy na ulicach dezorientuje nieprzygotowanego na taki rozwój sytuacji widza, tylko pobieżnie rozumiejącego kontekst. Jeśli opowiedzenie o tragedii Ormian przez pryzmat historii miłosnej było możliwe tylko w ten sposób, to trzeba powiedzieć, że film się obronił. Miłosny trójkąt, a właściwie czworokąt jest tak mocno osadzony w ormiańskiej historii, że jego początkowy romantyzm i lekkość szybko się ulatnia, ustępując miejsca dylematom, lękowi o ukochanych i poświęceniu (tytułowe „Przyrzeczenie” to przecież obietnica poślubienia niekochanej dziewczyny, złożona przez Michaela, którą ów z ciężkim z sercem, ale dotrzymuje). Opowiadana historia jest więc szalenie , po staroświecku romantyczna, ale tragiczne historyczne jej umocowanie sprawia, że ckliwość zostaje zrównoważona realizmem. Między głównymi czterema bohaterami mocno iskrzą emocje, można zrozumieć motywacje poszczególnych osób, których sylwetki charakterologiczne zostały dobrze naszkicowane. Równie wiarygodny w swej obsesji jest zatem Chris grany przez Christiana Bale’a, jak i niekochana żona Michaela, czująca że przywiązanie jej męża ma inny niż miłosny wymiar. Oscar Isaac jako Mikael i Charlotte Le Bon (Ana) chwilami uciekają od stereotypu kochanków, choć nie do końca się to udaje.
ASPEKTY TECHNICZE
Obraz jest b. estetyczny, Kolory są żywe utrzymane w żółtawo-złotawej tonacji, błękit nieba, zieleń drzew i czerwienie sukien kobiet są wyraziste i nasycone. Koloryt zmienia się gdy Michale trafia do kamieniołomów, gdzie przeważa szarawo-zielona tonacja.
Dźwięk w miarę rozwoju staje się coraz bardziej akcyjny, z mocnymi wojennymi motywami takimi jak wystrzały z karabinów maszynowych, wystrzały z dział okrętowych czy wybuchy dynamitu w czasie eksplozji w kamieniołomie. Ostatnie sceny to plusk wody o burty łodzi, krzyki tonących i ryk burzy.
BONUSY
Wydanie typu booklet.
veroika (Beata Cielecka) |
