| Niewiele w nim jest z genialnego Hiszpana, a jego dzieło to dziękczynny hołd złożony wielkim tego kina, których filmy podziwia. Jego opowieść o nieszczęsnej Lenie uwikłanej w związek z zafascynowanym nią wiekowym potentatem finansowym Ernesto Martelem i o jej odwzajemnionej miłości do reżysera Mateo Blanca ma w sobie coś z fatum tak obecnego w kinie lat 40. i 50. Najbardziej z epoki jest filmowa heroina grana przez Penélope Cruz, stylizowaną na femme fatale tamtych lat. Miłość do takich kobiet jak ona zawsze wprowadzała ferment w życie mężczyzn i powodowała lawinę nieszczęść. Dopiero po ich przezwyciężeniu kochankowie mogli żyć długo i spokojnie.
U Almodóvara taki happy and byłby nie na miejscu, a poza tym owa kinowa archeologia jest tylko punktem wyjścia do zagęszczenia fabuły. Tę historię opowiadaną przez niewidomego scenarzystę poznajemy bowiem z perspektywy kilku lat, a plany czasowe nie dość, że przeplatają się ze sobą, to jeszcze ich przerywnikami są zdjęcia z filmu „Dziewczyny z walizkami”, który połączył losy dwojga zakochanych. Tym samym mamy do czynienia z melanżem obyczaju (współczesność), kryminału (lata 90.) oraz komedii (kręcony film). Intryga, nie powiem, zbudowana jest zgrabnie i prawie nie ma w niej zbędnych scen (może poza wątkiem na dyskotece, który nie wiadomo, czemu służy).
Fabułę śledzi się z zainteresowaniem, a losy bohaterów przyciągają uwagę, ale jako thrillerowi filmowi zabrakło tu napięcia tak charakterystycznego dla podziwianych dzieł noir. Nie ma wielu konfrontacji między antagonistami, takich jak choćby naprawdę dobra sekwencja poprzedzająca zepchnięcie Leny ze schodów. Po macoszemu potraktowano też wątek zemsty, jaką jest zmontowanie „Dziewczyn z walizkami” z najgorszych dubli. Ta scena winna znaleźć się w filmie choćby po to, by zintensyfikować napięcie i podkreślić, że walka o kobietę ciągle trwa. Z tego też powodu „Przerwane objęcia” sprawdzają się bardziej jako obyczaj niż thriller, a jako taki był przecież reklamowany.
„Przerwane objęcia” mają jednak swoje tajemnice i wiele w nich mówi o Almodóvarze jako twórcy. Można powiedzieć, że zrodziły się dzięki jednemu zdjęciu na pozór pustej plaży wyspy Lanzarote. Po wywołaniu okazało się, że na kliszy utrwaliły się niewyraźne sylwetki przytulonej do siebie pary. To był ten impuls, który poruszył w głowie reżysera lawinę wyobrażeń na temat tego, kim są. Jaka zakazana miłość ich łączy i przed czym schronili się na tej wulkanicznej wyspie? Bohater „Powiększenia” Antonioniego odkrył w ten sposób morderstwo – Almodóvar wpadł na pomysł filmu.
Równie autobiograficzna jest koncepcja głównego bohatera. Mateo Blanco (reżyser) alias Harry Caine (scenarzysta) traci wzrok, co dla reżysera jest wyrokiem zawodowej śmierci. Coś o tym może powiedzieć i Almodóvar, który w czasie realizacji „Volvera” musiał z uwagi na uciążliwą migrenę przebywać w zaciemnionym pokoju i borykać się ze strachem, co by zrobił, gdyby nagle stracił wzrok.
Reżyser z bohaterem-reżyserem Mateo dzieli też uczucie fascynacji swoją aktorką. Muzą Mateo jest Lena, podobnie jak muzą Almodóvara jest Penélope Cruz, i temu, jak ją pokazać najpełniej, wykorzystując jej talent do natychmiastowej przemiany, podporządkowane są na pewno niektóre, trzeba przyznać, magnetyzujące sceny.
Podsumowując – niewiele w „Przerwanych objęciach” jest pazura prawdziwego Almodóvara, zwłaszcza tak charakterystycznych dla niego scen-perełek, które kipią absurdem, a które tak łatwo wyłowić w innych filmach, choćby w „Volverze”, będącym idealnym obrazem tego, jak w życiu tragizm miesza się z komedią. Ale to film wciągający, pełen zagadek i niuansów. Gdyby zrobił go ktoś inny, byłby dziełem, ale Almodóvar zbyt nas rozpieścił.
ASPEKTY TECHNICZNE
Tu rozczarowanie – edycja ma kiepską jakość. Dźwięk uszedłby w tłoku, bo przy tego rodzaju filmach nie ma to wielkiego znaczenia, ale obraz to klęska. Jest matowy, jednowymiarowy i pozbawiony głębi. Kolory, tak zawsze u Almodóvara dopieszczone, są wprawdzie bardzo różnorodne, ale daleko im do idealnego nasycenia. Najgorzej jest z czernią, która wpada w granat i szarość, ale rzadko osiąga nawet przyzwoity grafit. W dziennych scenach we wnętrzach jakiś kontrast można przyuważyć, w scenach nocnych plenerowych jest już gorzej. Dziwne to, jak na tak nowy film.
Dźwięk centralny, skoncentrowany na dialogach i muzyce. Tyły niemal nie pracują.
BONUSY
Dziwne, że nie wykorzystano scen, które zobaczymy w zbiorze scen usuniętych (10 min). Wszystkie bowiem wydają się potrzebne. Wiadomość od Mateo tłumaczy nam, czemu winny „zbrodni” montażysta nie bierze udziału w późniejszym montażu filmu. „Restauracja dla niewidomych” to właśnie taka scena-perełka, jakich mało w filmie, tłumacząca, dlaczego producentka decyduje się w filmie na wyznanie prawdy. A póki nie obejrzymy sceny „Wizyty Antonia u Leny”, bez sensu jest oglądanie następnego filmiku prezentowanego w bonusach. To „La Concelaya Antropofuga” (7 min) będące zabawną, podszytą polityką dykteryjką na temat... seksualnego kanibalizmu. „Dziewczyny i walizki” (5 min) to próbka tego, jak Almodóvar pracuje z aktorami, ćwicząc z nimi dialogi. Dodatki zamyka zwiastun.
veroika |
