Lecący do Meksyku hiszpański samolot ulega awarii; na skutek błędu obsługi naziemnej nie może otworzyć podwozia. Toteż pilot czekając na informację, gdzie może wylądować utrzymuje maszynę w hiszpańskiej strefie powietrznej. By nie niepokoić pasażerów, załoga usypia część pasażerów. Zostają tylko ci z klasy biznesowej i to ich stewardzi starają się podtrzymywać na duchu dosyć dziwnymi metodami.
Od takiego Pedra już się dawno odzwyczailiśmy. Ostatnie jego filmy miały w sobie wiele mroku, dramatu i tajemnicy. Ten zaś to powtórne wejście do tej samej wody, w jakiej brodził na początku swej kariery. Przelotni kochankowie przypominają jego pierwsze, dosyć przewrotne, ale pogodne produkcje, prezentujące hedonistyczne podejście do życia. Hedonizm rzeklibyśmy na przekór okoliczności, bo trudno powiedzieć by lot bez możliwości otwarcia podwozia jest zwykła okolicznością przyrody – no chyba, że się jest naszym kapitanem Wroną. Parę godzin życia, które być może zostają naszym bohaterom to czas przeżyty w obliczu śmierci. Dziwne, a może właśnie prawidłowe były moje skojarzenia z filmem Herzoga, w którego „Nosferatu wampirze” ludzie bawią się do upadłego, kopulują ze sobą, jedzą i piją w obliczu szalejącej w filmie zarazy. I na pokładzie samolotu w pewnej chwili panuje takież właśnie karnawałowe rozprzężenie obyczajów. Jeśli zginiemy, to wszystko wolno! Sytuując swych bohaterów w takim położeniu Almodóvar próbuje powiedzieć jeszcze coś innego: człowieku opamiętaj się, zobacz, co w życiu zrobiłeś dobrego i złego, uświadom sobie, co jest ważne, a może spójrz inaczej na swoje życie. Czy wybrzmiewa to ze stosowną siła to już inna sprawa, bo wydaje się że to jednak jedno z niebyt udanych filmów hiszpańskiego mistrza. Brakuje w nim pazura, dialogi nie są aż intrygujące a i fabuła, choć punkt wyjścia jest interesujący jest jednak dosyć przewidywalna. Ot lekki, średnio zabawny filmik z delikatnym podtekstem.
ASPEKTY TECHNICZNE
Prawdziwy pazur dźwięk zyskuje dopiero w scenie awaryjnego lądowania, kiedy dramatyczna muzyka, rozbijanie szyb, ryk silników samolotu, zgrzyt blachy brzucha samolotu gdy szoruje po asfalcie, tumult, okrzyki, wycie sygnałów karetek pogotowia i straży łączy się w dźwiękowy chaos. Bardzo ciekawa muzyka w której pobrzmiewają peruwiańskie cumbias zespołu Los Destellos, w tym ich wersja „Dla Elizy” wybrzmiewająca pod głównym menu, czy gitarowa „Malaguenasalerosa” Brazylijczyka Luiza Bonfa.
Kolory almodóvarowskie: mocne i zdecydowane. Dominują nasycone czerwienie i jaskrawe niebieskości wystroju samolotu. Żółcie, różowości i zielenie w strojach kobiet. Twarze mają piękny koloryt kawy z mlekiem i oliwek, w zbliżeniach widać pojedyncze włoski zarostu, czy zmarszczki pod oczami. Piękny głęboki kontrast, a usterek poza falowaniem krawędzi żadnych.
BONUSY
Wydanie z książeczką z materiałami i zdjęciami z filmu.
veroika |
