Piętnastoletni Charley (Charlie Plummer) właśnie przeprowadził się z ojcem na przedmieścia Portland. Nie wiedzie się im zbyt dobrze, więc chłopak decyduje się podjąć pracę przy lokalnym torze wyścigów konnych. Sumienny, kochający zwierzęta nastolatek zaprzyjaźnia się dżokejką Bonnie (Chloë Sevigny) i jej trenerem Delem (Steve Buscemi), a stajnia wkrótce staje się jego drugim domem. Gdy pewnego dnia Del decyduje się oddać do rzeźni schorowanego byłego czempiona o imieniu Pete, Charley nie może się z tym pogodzić. Wykrada konia i na jego grzbiecie wyrusza w podróż do Wayoming, by odnaleźć dawno niewidzianą ciotkę i miejsce, gdzie Pete będzie mógł dożyć spokojnej starości.
Gdyby nie współczesne realia ten film mógłby udawać klasykę kina francuskiej nowej fali, czy klimatu Czyż nie dobija się koni? Sydneya Pollacka. Ze współczesnych mistrzów zaangażowanych społecznie reżyserowi Andrew Haighowi najbliżej chyba do Mike'a Leigh, który ma oko do obserwacji ludzi mniej ich oceniając, a bardziej obserwując z ciepłym zainteresowaniem. A przez "Polegaj na mnie" przewijają się wyjątkowo dobrze (jak na czas im poświęcony) zarysowane osobowości, ludzie, którzy nie są źli, a jednak nie potrafią być dobrzy. Ojciec Charleya to Piotruś Pan, który żyje z dnia na dzień, łapiąc po drodze proste przyjemności i nigdy niedane mu będzie dorosnąć do roli ojca, Del bankrutujący powoli prosty człowiek, który bywa okrutny nie zdając sobie z tego sprawy, gdyż zbyt jest skoncentrowany na własnym pechu. Bonnie, dla której życiowym priorytetem jest wygrywanie, niepotrafiąca wyjść poza swój antropocentryzm i zobaczyć, że koń, na którym jeździ nie jest bezduszną maszyną, ale żyjącym stworzeniem. No i Charley, będący przykładem na to, że robienie złych rzeczy wynika czasem z dobrych intencji. Chłopak, którego życie nie rozpieszcza, który nosi na ramionach wspomnienie matki, która go zostawiła siłuje się ze światem na swój własny sposób. Nie może się pogodzić z niesprawiedliwością, która zakłada pozbycie się niepotrzebnego już stworzenia, które przestało zarabiać. Nie potrafi odpuścić kradzieży uczciwie zarobionych pieniędzy, nie godzi się wewnętrznie na poniżanie innych. Mówi się, że są dzieci samosterowne, one nie potrzebują wychowanie, wystarczy im w tym nie przeszkadzać. Charley jest przykładem takiego dziecka, które niczego w życiu nie dostało, a jakimś cudem wyrasta na porządnego człowieka. Jego relacja z Petem, końskim przyjacielem nie ma w sobie krzty familijnego sentymentalizmu, koń jest po prostu istotą, która tak samo zasługuje na przyjaźń czy szacunek jak ludzie. A jest od nich o stokroć szlachetniejsza, w dodatku nie możeo o sobie przecież decydować. Grajacy Charleya, Charlie Plummer nieco podobny do młodego Rivera Phoenixa ma podobną aktorską wrażliwość, a jego oszczędna gra jest bardzo wiarygodna i poruszająca.
„Polegaj na mnie” nie jest łatwym filmem. Jeśli przypadkiem jesteśmy w dołku, oglądanie odradzam bo może nam tylko zintensyfikować nasze przygnębienie. W innych przypadkach film Andrew Haigha polecam, bo mimo wszystko niesie ze sobą ważne przesłanie i nadzieję. Można nie godzić się na reguły panujące świecie jeśli jesteśmy na tyle odważni by powiedzieć "nie" i nawet jak nic nie zostało, zachować szacunek do siebie samych.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz naturalny z przewagą brązów prerii i zieleni miejskich trawników. Kontrast przeciętny podobnie jak ostrość, ale ponieważ zbliżeń jest niewiele więc nie jest to zbyt uciążliwe.
Dźwięk obyczajowy z kilkoma mocniejszymi wejściami (walka z Samoańczykiem wyścigi, szamotanina w przyczepie, wypadek).
BONUSY
Booklet. |
