|
Główną bohaterką filmu jest Jordan, kobieta odbierająca zgłoszenia telefoniczne na alarmowej linii 911. Czasem doradzi sama, kiedy trzeba wezwie stróżów prawa. Pewnego dnia odbierze telefon od dziewczyny, do domu której włamał się mężczyzna o zdecydowanie morderczych zamiarach. Jordan wpierw doradza, skutecznie, jak ukryć się przed napastnikiem, potem jednak, po rozłączonym połączeniu, sama dzwoni do dziewczyny. Jej telefon naprowadza napastnika na cel, dziewczyna zostaje zamordowana, a Jordan wpada w depresję. Powrót do pracy nie jest łatwy, na dodatek wkrótce dzwoni do niej nastolatka porwana przez mężczyznę i uwięziona w bagażniku jego auta. Jordan wspólnie z policją próbują ustalić, gdzie znajduje się ofiara.
Jak każdy się pewnie domyśla porywacz okaże się tym samym zwyrodnialcem, który zabił pierwszą z dziewczyn, a dzielna pani Jordan nie ograniczy się do siedzenia w centrali, tylko wyruszy osobiście, by skopać mu tyłek. Mimo tych banalnych i przewidywalnych rozwiązań „Połączenie” jest całkiem niezłym dreszczowcem, w którym są sekwencje pełne autentycznego napięcia (próby ustalenia kim i gdzie jest napastnik). Przede wszystkim jednak akcja toczy się naprawdę szybko, a cała produkcja emanuje energią. Film, który początkowo miał wyreżyserować Joel Schumacher (zważywszy na jego „formę” chyba dobrze, że do tego nie doszło), nakręcony za niewielkie pieniądze, bez wielkich efektów, okazał się przebojem w amerykańskich kinach.
ASPEKTY TECHNICZNE
Dźwięk atakuje nas jako pierwszy i są to coraz głośniej słyszalne rozmowy odbywane w sali centrum ratunkowego. Potem mamy już do czynienia z bardziej akcyjnymi odgłosami: wybijane okno, atakujący napastnik, szarpanina na parkingu, bijatyka przy samochodach czy uderzenia łopatą w samochód. Przez dłuższy czas, to znaczy wywożenie porwanej dziewczyny za miasto, towarzyszy nam świst śmigających po autostradzie samochodów. Popiskiwanie komórki, dźwięk wyładowującej się baterii czy dzwonki telefonu to też odgłosy które intensywnie wypełniają naszą przestrzeń dźwiękową. Spokojniejsze, bardziej naturalne odgłosy przyrody: granie świerszczy i szum wiatru usłyszymy dopiero pod koniec filmu. Obraz maksymalnie naturalny. Kolorystyka dopiero pod koniec filmu zmierza w stronę nadnaturalności z racji specyficznego oświetlenia kryjówki mordercy. Obraz staje się zimny, mdławozielonkawy i… bardzo nieprzyjemny. Do owej chwili sporo w nim nasyconych kolorów, których odcień wydobywało jaskrawe światło Słońca. Jest ostro, a detale tła widać znakomicie zarówno w wielkiej sali jak i ciasnym i ciemnym bagażniku, gdzie światło sączy się przez mały otwór.
BONUSY
Ciekawe! Materiał zza kulis to wypowiedzi twórców i aktorów którzy wypowiadają się na temat specyfiki pracy ludzi pracujących w telefonie alarmowym o tym że to specyficzne środowisko a ludzie go tworzący poddają się stresowi rzadziej niż reszta. Niektórzy mówią o przygotowaniach do roli o tym że jeździli wraz z policjantami na akcje, inni o odsłuchiwaniu nagranych rozmów telefonicznych wśród których były zarówno bardzo dramatyczne, jak i bardzo absurdalne i błahe! Grająca Casey (porwaną dziewczynę) Abigail Breslin opowiada o różnicach w budowie bagażników o tym że zamknięcie jej na małej powierzchni (i ciemnej) wywoływała potem u niej koszmary senne. Najzabawniejsze wypowiedzi usłyszymy wtedy gdy pada odpowiedź na zadane pytanie: z kim daliby się zamknąć w bagażniku… Bo albo z zabawnymi dziećmi albo z małym, ale zręcznym ślusarzem… Trzy materiały tematyczne. Dwa z nich dotyczą scenografii i zaaranżowania: kryjówki mordercy oraz organizacji centrum ratunkowego, trzecia scen kaskaderskich, tych z palącym się człowiekiem oraz tym okładanym łopatą. Casting Michaela Eklunda (7 min) to montaż scen z udziałem grającego mordercę aktora, zrealizowany w formie zabawnego teledysku połączonego z próbami scen odgrywanymi w innych dekoracjach i z innymi partnerkami. I wreszcie cztery sceny rozszerzone, które – jako bardzo króciutkie – nie wnoszą niczego nowego oraz alternatywne zakończenie.
Jan/veroika
|
