Film jeszcze przed premierą narobił sporo zamieszania – raz, że miał być pierwszym anglojęzycznym obrazem Pedro Almodovara (ostatecznie „Wampir z Madrytu” wycofał się, choć ingerował już w pierwsze wersje scenariusza), dwa – mocne sceny erotyczne z Nicole Kidman budziły ogromne emocje… A jak wyszło?
Akcja rozgrywa się na południu USA, w roku 1969, w czasie niezwykle upalnego lata (wszystkie te fakty są bardzo ważne – pierwszy i drugi dotyczy traktowania czarnoskórych mieszkańców, trzeci nierozsądnych czasem zachowań bohaterów, tracących głowy w lejącym się z nieba skwarze). Głównym bohaterem jest dziennikarz Ward Jansen, który wraca po dłuższej przerwie do rodzinnej miejscowości, by zając się niejasną sprawą skazanego na śmierć za zabójstwo policjanta Hillarego Van Wettera. Sprawę prowadzi wraz z młodszym bratem Jackiem i czarnoskórym pomocnikiem Yardleyem, łącznikiem między nimi a skazańcem jest ponętna Charlotte, ukochana więźnia. Szybko okazuje się, że zarzuty postawione Hillary’emu są bardzo naciągane, choć on sam okazuje się wyjątkowo antypatycznym i wręcz odrażającym osobnikiem, zaś Charlotte’a wpada w oko młodziutkiemu Jackowi… Rutynowe śledztwo zaczyna się coraz bardziej wikłać…
Powiedzmy szczerze – nie jest to arcydzieło, ale z pewnością obraz, który zobaczymy z przyjemnością, o ile cenimy świetne aktorstwo i klimat. Aktorzy bowiem spisali się na medal – Nicole Kidman (Charlotte) jest rozbuchana i nienasycona, trochę głupiutka, trochę rozmarzona, John Cusack (Van Wetter) to jeden z najbardziej odrażających typów, jakie przemknęły w ostatnim czasie przez ekrany, Matthew McConaughey (Ward) skrywa w sobie mrok i tajemnicę, zaś zaskakująco dojrzały tutaj Zac Efron (Jack) kipi od hormonów i traci głowę dla kobiety w wieku swej matki. Co do klimatu: żar leje się z nieba (zdjęcia są wręcz spalone słońcem), bagna pełne aligatorów też robią swoje… A reszta? Cóż, scenariusz jest porządny, ale z czasem staje się przewidywalny (choć są w nim perełki, jak ta z seksem w czasie widzenia!), a Lee Daniels nie zawsze potrafi utrzymać napięcie na odpowiednim poziomie. Pewnie podobny materiał w rękach Almodovara przekształciłby się w filmowe wydarzenie, ale i tak nie ma co specjalnie narzekać – to zdecydowanie poziom wyższy niż hollywoodzka średnia.
ASPEKTY TECHNICZNE
Dźwięk dziwny, to Dolby Digital 5.1, ale by tak rzec bardzo „podskórne”. Tyły pracują właściwie cały czas, ale na granicy słyszenia, tak jakby wybrzmiewały z nich jedynie dalekie echa tego, co się dzieje. To pojedyncze stuki, szum przekładanych kartek, plusk fal, kroki ludzi itp. Nie ma za to poza odgłosami burzy z początku filmu naprawdę mocnych dźwięków. Sporo tam za to charakterystycznej dla lat 60 i 70 muzyki i to ona tak naprawdę dominuje w głośnikach tworząc bardzo specyficzny klimat i przenosząc nas w czasie.
Obraz przypomina trochę ten ze „Spalonych słońcem” Nikity Michałkowa. Zastosowano podobne filtry rozświetlające od środka kadry filmu. Bucha z nich skwar, a gorąco rozrzedza powietrze. Ten efekt prześwietlenia dodatkowo potęguje słoneczna kolorystyka. Obraz ma lekko żółtawe zabarwienie, przypominające leciutko wypłowiałe fotografie. Pozostałe barwy (głównie stroje Charlotte) to cukierkowe odcienie różu, oranżu, błękitu, złota czy zieleni. Ostrość lekko rozwodniona, co zresztą jest składową efektu „ciepła” obrazu. Zdjęcia są zresztą dosyć niestabilne a przy tak ruchliwej pracy kamery kontury dodatkowo rozmywają się. Kontrast dosyć porządny. Oprócz pierwszej czarno-białej sceny i kilku z klimatu marzeń sennych, bardzo jaskrawych i jasnych, reszta jest już standardowa. Sporo szemrania tła.
BONUSY
Tylko zwiastuny.
Jan/veroika |
