| Pięcioletni Jack urodził się i wychował się małym pokoju, myśląc, że jest on całym światem. Mama decyduje się powiedzieć mu prawdę: od prawie 6 lat są tu więzieni przez człowieka, który każe nazywać się Dużym Nickiem, na zewnątrz jest prawdziwy świat, a pokój jest więzieniem. I to właśnie Jack może ich z niego uwolnić…
Powieść „Pokój” przenosi nas w inną rzeczywistość, ale film zrealizowany na jej podstawie równie mocno wbija w fotel. Na początku wrzuceni w ten pokojowy mikrokosmos czujemy się mocno zdezorientowani. Zarówno owym małym światem, jak i zasadami które w nim panują, wyjaśnieniami czemu coś jest istotne, a coś nie, tłumaczeniem że poza pokojem nie ma nic innego… Ewidentne dla nas kłamstwa opowiadane przez młoda kobietę jej pięcioletniemu synowi stają się zrozumiałe, gdy okazuje się że są więźniami owej rzeczywistości, a oswojenie jej jest jedynym antidotum na to, by nie zwariować. Jak nie zna innej rzeczywistości poza tą, której strażnikiem jest Duży Nick, w rzeczywistości porywacz i gwałciciel, który regularnie gwałci jego matkę i staje się coraz bardziej niebezpieczny dla dojrzewającego chłopca. Jedynym wyjściem jest ucieczka, która jednak bez pomocy małego Jacka nie może się udać. Joy, bo tak kobiecie na imię musi więc jakimś cudem wyjaśnić dziecku, że jest jednak inny świat, gdzie są inni ludzie, lody i hamak w ogrodzie. I że musi w nim znaleźć dla nich ratunek. Wytrenowany przez matkę, ratuje ją z opresji. I tym happy endem mógłby się właściwie ów film skończyć. Ale oto zaczyna się zupełnie inny film, w którym doświadczamy nowego świata oczami Jacka, który w jakim sensie tarci poczucie bezpieczeństwa zapewniane wcześniej przez matkę będącą niezmiennie obok. Jeśli dla jego mamy to powrót do dawnego życia, to dla Jacka odkrywanie innej planety: tego jak chodzi się po schodach, tego że po ulicy jeżdżą samochody, tego że ma się rodzinę, a nie tylko mamę. I paradoksalnie jeśli Jack jakoś sobie w tym radzi w tym zdumienio-zachwycie, tak jego mama nie daje rady unieść ciężaru pozornej wolności, bo tak naprawdę zmienia tylko rodzaj więzienia. Nadal uwieziona jest w klatce, ale tym razem to więzienie jest w jej głowie, bo rzeczywistość, w którą się mierzy przerasta jej siły. Ta opowieść to bardzo intymne obcowanie z bohaterami: widzimy ich z bardzo bliska, niemal dotykamy, dusimy się w ciasnym, klaustrofobicznym pomieszczeniu. A potem jesteśmy świadkami zachwytu nad banalnością rzeczy i czynności, bo poznajemy je zmysłami dziecka, ale też doświadczamy uczucia zaszczucia i nadrealizmu jaki towarzyszy Joy. W porównaniu z książką nie udało się zachować pewnych ciekawych wątków, ale film robi ogromne wrażenie również dzięki niezwykle autentycznej grze aktorów: Brie Larson jako Joy i Jacoba Tremblaya – Jacka. „Pokój” to buzujący od emocji film będący thrillerem z początku i obyczajem psychologicznym pod koniec, ale w każdym aspekcie to mocna dawka kina.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz ostry (zbliżenia) i wyraźny o zgaszonych barwach (szarości, brązy, grafity, zielenie) co zrozumiałe ze względu na posępność pokoju, a później skromną sterylność pomieszczeń.
Dźwięk stonowany, intensywniejsze odgłosy to te wzmocnione przez kontrast z ciszą trwającą w pokoju: otwieranie stalowych drzwi, warkot silnika, szczekanie psa. Ładne, subtelne dźwięki wiolonczeli i skrzypiec tworzą ścieżkę muzyczną.
BONUSY
Wydanie z książeczką, zwiastuny.
veroika |
