|
Życie Robina było jak marzenie. Przystojny, błyskotliwy, odnoszący sukcesy młody mężczyzna, przykuwający uwagę kobiet, stojący u progu życiowego sukcesu poślubia ukochaną Dianę. Bajowe życie przekreśla jednak diagnoza brzmiąca jak wyrok: polio. Wyniszczająca choroba przykuwa sparaliżowanego Robina do szpitalnego łóżka. Choć lekarze nie dają nadziei na poprawę, Diana nie zamierza się poddać.
Troszkę szkoda gotowego tematu na scenariusz, jakim było życie Robina Cavendisha. Jego historia mogła być równie zajmująca i głęboka jak ta opowiadana w Przebudzeniu, tymczasem opowieść o jego życiu jest wprawdzie filmem ciekawym, potrzebnym i zajmującym, ale dość konwencjonalnym. Dlatego zakład pokazywanie tylko części emocji, jakie towarzyszą opiec nad osobą niepełnosprawną, tych bardziej fotogenicznych. To film, którego producentem jest syn samego głównego bohatera Jonathan i został tym synowskim widzeniem nieco dotknięty. Zakładam ze dziecko, jakim był, było chronione przez widokami towarzyszącymi pielęgnacji ciężko chorego, których w filmie nie uświadczymy, chorego, który ma np. potrzeby fizjologiczne. Mama Jonathana zaś to osoba, której nie imają się momenty załamania, rozterki, poczucie banału codziennego czy rozgoryczenia życiem. To kobieta idealna, a my dostajemy film piękny jak angielski widoczek, z którego wyretuszowanie niepotrzebne widoki stodoły i krowiej kupy. Pomimo tej iluzji rzeczywistości Pełnia życia jest filmem uroczym i zajmującym. Nie ma w nim epatowania nieszczęściem, bo bohaterowie to Brytyjczycy obdarzeni cudownym, montypythonowksim chwilami, a chwilami poczuciem humory. I to ich bardzo dalekie od banału dialogi okraszone chwilami mocno czarnym humorem są najmocniejszym punktem tego filmu.
Osobny wątek dotyczy tego, jaką ewolucją w sposobie traktowania niepełnosprawnych przyniosło życie Robina; od jego ucieczki ze szpitala, wynalazki, jakie stały się udziałem jego i jego przyjaciel naukowca, po podróże, jakie udało mus ile uskuteczniać. Z tego filmu najbardziej zapamiętam dwie sceny; pierwsza jest wymuszony postój na hiszpańskiej prowincji, gdy wprawdzie awarii ulega respirator Robina i trzeba ręcznie zapewnić mu dostęp tlenu, ale miejscowi urządzają w tym miejscu prawdziwą fiestę. Drugą sceną jest wizyta w niemieckim szpitalu, w którym z dumą pokazuje się im rzędy zamkniętych w kokony podtrzymujące życie pacjentów. Koszmar!
Pełnia życia jest filmem udanym głównie ze względu na znakomicie obsadzone główne role. Mający w sobie specyficzna kruchość Andrew Garfield obdarza swego bohatera pogodą ducha i wolą życia, a piękna Claire Foy wiarygodnie gra Dianę, której zawalił się cały świat, ale która problemy traktuje jak wyzwania. Między ta dwójką iskrzy do końca, co było przecież tym trudniejsze do pokazania, że bez dotyku seksu i pocałunków. Nie można nie wspomnieć, co grającym podwójną role braci Diany Tomie Hollanderze i uroczym Hugh Bonneville w roli nieco szalonego naukowca odkrywcy.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz film jest cudowny wizualnie (zdjęcia afrykańskiej sawanny czy angielskiej prowincji), i pięknie oddaje klimat lat 50 60 i 70. Kolory dobrze nasycone i różnorodne od czerwieni i oranżów Afryki po soczystą zieleń błękit angielskiego nieba.
Muzyka figlarna i lekka, dobrze korespondująca z pogodnym klimatem filmu. Przeważają dialogi ale dobrze słychać szum respiratora, odgłosy kroków, czy skrzypienia podłogi.
BONUSY
Booklet. |
